Er is niks moois aan liefdesverdriet. Het is niet zoals in de film: prachtige, heldere tranen die zo uit je ooghoeken rollen zonder je make-up aan te tasten. Het is niet mooi huilen met prachtige muziek op de achtergrond. En er is ook geen ridder op het witte paard die jou komt redden van dit gevoel en je meeneemt, de zon tegemoet.
Liefdesverdriet is een zwarte wolk die de zon doet verdwijnen. Waar non-stop regen uit lijkt te komen. En die ervoor zorgt dat de mascara, die je 's morgens nog hebt aangebracht, in zwarte vegen over je gezicht zit.

Toch even een blogje. Wie weet help ik er anderen mee en het is voor mij fijn om het even van me af te schrijven. Na ons nare gesprek van vorige week waarin ex-lief me weer dumpte voor mijn gevoel, ben ik toch gaan nadenken.

Gisteren een gesprek gehad met mijn ex. Ik verweet hem dat hij geen contact met me had opgenomen nadat ik sex met hem geweigerd had. Natuurlijk ontkende hij dit ten zeerste en gaf hij aan dat ik ook niks van me had laten horen. Hij had een superdrukke week gehad en voelde zich enorm beroerd.
Na college (we volgen allebei een studie aan dezelfde avondopleiding) hebben we nog even gepraat.
Ik zei tegen hem dat ik hem er slecht uit vond zien, dat ik de stralende en blije man miste die ik kende.

Overal las ik dat acceptatie van een voldongen feit vaak het moeilijkste is in een proces. Maar ik hoop toch echt dat ik nu op het punt ben gekomen dat ik ga accepteren. Het doet me in ieder geval heel veel verdriet. Maar misschien kan ik, als ik dit verdriet nu maar gewoon toesta en laat gebeuren, eindelijk verder.

Nou, het antwoord op die titel is duidelijk: mezelf.
Hij wil mij niet. Hij onderneemt na ons gesprek geen intitiatief tot het zien van elkaar. Ja, ik weet dat hij het echt heel druk heeft. Maar toch...
Momenteel mailt/smst hij niet uit zichzelf. Dus... ik moet het onder ogen zien: hij wil mij gewoon niet.
Ook al mailt hij me van de week dat ik nog steeds de enige ben. Ook al zegt hij dat ik binennkort weer van hem kan genieten.
Nú is hij er niet voor me. Nu doet hij geen moeite om me te zien.
En dat is kut, heel kut.
Maar het wordt maar eens tijd dat te accepteren.

Lieve mensen hier, even een update. Ik ben de laatste tijd weinig op de site. Het klinkt misschien heel onaardig, maar ik heb gemerkt dat het lezen van de verhalen mij momenteel terug werpt in mijn eigen verdriet. Dit bedoel ik niet negatief, maar om verder te komen moet ik me focussen op mezelf.
Ik hoop dat ik over een tijdje in staat ben om anderen weer te helpen in hun proces en dat ik weer een beetje raad kan geven.

Nou, toch maar even een berichtje. Ik heb gisteren een gesprek met mijn ex gehad. We gingen bij hem eten en we hebben serieus een superfijne avond gehad. Maar na een beetje teveel wijn ging ik natuurlijk toch vragen stellen. Hoe het nou moest als we een ander tegen zouden komen. Exlief gaf aan daar totaal geen behoefte aan te hebben. Hij zei ook dat als ik een ander zou tegenkomen, hij dat vreselijk zou vinden.