Helaas, toch weer een setback, jammer genoeg. Vandaag behoefte aan contact, mooie herinneringen spelen constant in mijn hoofd.. Ik maak hem weer mooier en zet hem langzaam weer op het voetstuk waar ik hem net rustig van af aan het takelen was. Verlang ernaar om hem te zien, wind me op over het feit dat hij eigenlijk amper zijn best doet voor contact.
Wat jammer... ik merk dat ik stiekem toch weer zit te hopen dat het goed komt, tegen beter weten in.

Ik weet niet hoe het komt, en ik ben natuurlijk van binnen ook bang dat er weer een setback komt, maar ik voel me eigenlijk best goed. Het was gisteren al, dat ik me lekkerder voelde. Kan ook komen doordat de tentamens weer even voorbij zijn, maar ik dacht echt steeds vaker: Wel lekker, om alles weer zelf in te delen en te doen zoals ik het wil.
Alsof ik heel, heel langzaam weer grip op mijn leven kreeg.
Had ook weinig zin om contact met hem te zoeken. Zelfs mijn date, die gisteravond niet doorging, kon me niet echt deren.

Gisteren ontving ik vlak voor mijn tentamens weer een berichtje van hem. Om me succes te wensen.
Dat hij hoopte dat het bij mij beter zou gaan dan bij hem, qua tentamens.
En ineens werd ik boos.
Ik dacht: Eigenlijk doe jij nergens je best voor!! Niet voor je studie. Niet voor je werk. Niet voor je geloof. En al helemaal niet voor mij. Je doet niet ineens moeite voor onze zogenaamde vriendschap die jij zo graag wilde!! Het enige wat je alleen maar roept is: "Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan al die verantwoordelijkheden niet!"

Soms gaat het goed. En dan denk ik ineens weer: Kut. Kut, het is uit. Het komt niet meer goed.
En dat zou ik niet eens meer moeten willen. Meneer wil vriendschap maar maakt het totaal niet waar, doet er verder niks voor.
Inmiddels wil ik gewoon maar één ding: Gelukkig zijn.

Heb even een paar daagjes niet veel van me laten horen hier. Echt enorm druk geweest, en nu vooral erg druk met werk en de komende tentamens. Wat een werk, zeg. Ook wel even lekker om niet al teveel met 'hem' bezig te zijn.
Het contact gaat onverminderd door. Hij mailt en smst, gezellige dingetjes ook. Geeft wederom aan geen behoefte aan andere vrouwen te hebben en daar niet mee bezig te zijn.
Ik heb zaterdag wel een soort van date en ben ook elke dag met die persoon aan het whatsappen. Ik heb er geen verwachtingen van, maar het leidt wel een beetje af.

Na 2 enorm drukke dagen weer even tijd om te schrijven. En om na te denken, helaas. Want dat nadenken word ik onderhand ook behoorlijk zat!
Natuurlijk hebben heel veel mensen hier gelijk. Het gaat om wat ik wil, niet om wat hij wil.
Punt is dat ik nog steeds hoop dat hij verandert in iemand die wel voor me wil gaan. Maar ja, dat was al maanden niet zo, dus waarom zou dat nu ineens wel gebeuren??
De gemengde signalen maken me doodnerveus. Het contact heeft eigenlijk niks veranderd. Het is nog steeds als in de relatie: Hij weet niet wat hij wil en dat maakt mij daar onzeker bij.

Ik ben zo moe... zo verschrikkelijk moe. Zou gewoon even 2 weken willen slapen en dan met hernieuwde energie wakker worden. Weer wakker worden als mezelf. Als de vrolijke, ondernemende, sterke Senzy, die overal weer zin in heeft.
Het slapen gaat niet goed, dan hou ik het niet vol.
Voor degenen die zich zorgen maken: ik ga maandag naar de dokter. Het recept voor anti-depressiva dat een aantal maanden geleden al klaar lag, ga ik nu maar eens 'verzilveren'.