Ik heb het zo moeilijk met het geen contact zoeken. Dus net was ik bijna zover dat ik hem een mail wilde sturen. Waarin ik uiteraard wilde gaan zeggen dat ik denk dat we niet moeten stoppen e.d. Kortom, ik wil gewoon terug.
Maar toen realiseerde ik me weer dat ik hem dan gewoon toestemming geef om weer zo met me om te gaan. Ik zeg dan eigenlijk: Jij wil me niet echt, maar ik jou wel, dus gebruik me maar.
En hoe eerlijk is dat? En hoe meer zakt mijn eigenwaarde dan weer naar het nulpunt?
En wat wil ik terug? De sex, ja. Dat ene smsje per dag waar ik al mijn hoop uit putte.

Sjongejonge, wat doet dit pijn zeg. Ik wil maar éen ding: dat hij terugkomt. Maar ik wil dat HIJ terugkomt, ik wil er niet meer om vragen. Ik heb de afgelopen maanden zoveel geprobeerd, zo mijn best gedaan. Kwam het intitiatief nu maar eens van zijn kant.
En dat hij dat dus nu niet doet of laat zien, dat zegt natuurlijk genoeg.
En wat doet dat godvergeten pijn, zeg. Mensen vragen me: wil je echt HEM terug of wil je de pijn gewoon niet?
Tja, dat kan ik eigenlijk niet zeggen in deze wirwar van heftige emoties.

Het is uit. Na 13 maanden.
Mijn lieve, jonge vriendje is te bang voor toekomstproblemen en heeft het, terwijl hij aan éen stuk door zat te snotteren naast me, gezegd dat hij denkt dat hij niet genoeg om me geeft om de problemen aan te kunnen. Ik ben opgestaan en weggegaan. Heb hem gezegd geen contact met me op te nemen, heb hem van alle social media afgegooid, uit mijn telefoon.. alles.
Maar ik ga er kapot aan.
En ik weet het verstandelijk wel hoor.