Ik weet niet wat er ineens gebeurt met me, maar na een flinke dip-dag gister en net weer een huilbui onder de douche (niet alleen te wijten aan ex-lief, hoor, er spelen meer zaken) voel ik ineens toch een soort woede opkomen...
Ex-lief wilde graag weer goede vrienden zijn. Als daar sex bij zou komen kijken, was dat ook prima, zolang er maar niet teveel verwachtingen zouden ontstaan. Als ik geen sex wil, is dat prima, hij is liever goede vrienden met me zodat we elkaar kunnen zien en spreken en leuke dingen kunnen doen.

Gisteren voelde ik me echt sterk. Alsof ik het allemaal weer een beetje in de hand had. Mijn leven weer terug wilde. Maar vandaag ben ik weer nerveus. Zenuwachtig. Waarom??
Mijn verstand zegt: Komop hee, sterke vrouw. Je gaat je niet meer door hem laten deprimeren. Wat denkt hij wel niet! Je gaat een man tegenkomen die jou op alle fronten gelukkig gaat maken.
Mijn gevoel roept: Maar ik wil dat hij dat wil.
'Willen' versus 'de harde feiten'.
Hij kán het niet. Hij heeft het steeds gezegd. Hij kán het niet.

Ik ben het zat. Echt zat. Ik ben het spuug en spuugzat om me ellendig te voelen. Ik ben het spuugzat om aan hem te denken. Om voor hem te denken, want dat is nutteloos. Ik ben hém eigenlijk zat. De laatste weken hebben in het teken van hem gestaan en ik ben er eigenlijk gewoon helemaal klaar mee. Ik ben er klaar mee om aan hem te denken.
Nu kan ik dit wel zo zeggen, maar om die knop ook daadwerkelijk uit te zetten is natuurlijk weer wat anders.

Nadat ik vannacht een nogal boze mail aan exlief heb gestuurd, waarin ik hem heb duidelijk gemaakt dat dit voorstel natuurlijk beneden alle perken was, kwam natuurlijk vanmorgen weer de klap met de houten hamer.
Waarom communiceren we toch steeds via sms/mail??
Ongeacht zijn vreemde voorstel en zijn tegenstrijdige berichten. Zoals Moerbei ook al aangaf, communicatie op deze wijze is nooit verstandig. Je interpreteert dingen, ziet elkaars gezichtsuitdrukkingen niet.

Na veel heen en weer gemail en gesms wordt er duidelijk wat meneer wil. Hij wil heel graag vrienden zijn, dat als eerste. Als 2e geeft hij aan dat dat best een vriendschap met 'benefits' mag zijn, want hij heeft totaal geen behoefte aan andere vrouwen. Maar een relatie zoals het was wil hij niet, hij kan het niet, zegt hij.
Hij wil dolgraag alle leuke dingen weer met me doen. Als ik dan met een ander zou daten dan zou dat verschrikkelijk zijn, maar hij wil niet mijn toekomst in de weg staan.
Eh...????

Gisteravond voelde ik me weer helemaal down. Was lekker met mijn kind gaan winkelen maar dat gat in mijn hart was weer zo actief aanwezig. (hoe kan een gat zo actief zijn eigenlijk?)
We waren natuurlijk een beetje heen en weer aan het mailen, de afgelopen dagen, en op mijn laatste reactie kreeg ik niks terug. Te erg eigenlijk dat ik me daar weer rot door voelde!! Maar het is niet anders.

Onrust. Dat is wat ik voel. Onrust door het contact. We flirten een beetje over en weer maar wat gebeurt er weer: ik ga constant zitten kijken of hij alweer heeft gereageerd.
Mijn verzonden berichtjes bekijken: Heb ik niet te eager gereageerd? Niet te bot? Zou hij hier op terug reageren of had ik het meer vragend moeten maken? Pffff....
Hier wilde ik dus vanaf!! Ik wilde geen onrust meer. De reden dat dit voor mij niet meer werkte was om deze reden!!