En daar was hij dan. Het eerste contactmoment. Een kaartje in de brievenbus.
Een lief kaartje ook nog. Dat hij weet dat Kerst niet mijn favoriete tijd is maar dat hij hoopt dat het toch gezellig was en dat hij me het beste wenst voor 2012.
Dat hij me wil laten weten dat hij me niet vergeten is. Dat ik speciaal voor hem ben en dat altijd zal blijven.
Hij sluit af met: liefs.

Wat moet ik hiermee?? Ik had gezegd geen contact. En dan nu zo'n troostkaartje? Of wat het dan ook mag betekenen.

Hij verdwijnt. Zo voelt het soms... Langzamerhand zakt hij weg uit mijn leven. Hij is heel soms zelfs even uit mijn gedachten. Ook vind ik hem nergens meer. Geen contact. Geen bericht. Helemaal niks.
Maar mijn gemis wordt steeds erger. Ik voel me zo leeg.
En ik weet het, hij zal de eerste stap moeten zetten, hoe moeilijk dat ook voor hem zal zijn. En als hij dat niet doet, dan moet ik daar mijn conclusies uit gaan trekken. Maar er zal vroeg of laat contact moeten komen, we kunnen elkaar niet blijven ontlopen en ik zal een keer mijn huissleutel terug moeten krijgen.

4 weken vandaag. En ik had serieus gehoopt dat ik me nu al een stuk beter zou gaan voelen, maar niks is minder waar.
Het besef: ' misschien is het wel écht uit' komt nu keihard bij me binnen.
En ik ga twijfelen. Had ik het contact wel zo abrupt moeten eindigen? We waren allebei doodmoe en in paniek de laatste keer dat we elkaar zagen. Ik ben keihard geweest, geen traan gelaten in zijn aanwezigheid, en tegen hem gezegd: Je weet hoe ik het wil, geen contact. Dus ook geen smsjes met "Hoe gaat het met je?" -helemaal niks. En aan spijt doen we niet, uit is uit.

En daar loop ik dan steeds tegen aan. Die leegte in mezelf. Vandaag een best belangrijke, grote aankoop gedaan. Is prima om zoiets alleen te regelen - met een beetje ruggesteun van mijn ouders- maar zo raar om het niet even te delen. Ik weet zeker dat hij het ook leuk had gevonden.
Het lijkt wel alsof er tegenover 2 goede dagen ineens 3 heel slechte staan. Twee dagen heb ik me redelijk gevoeld, vandaag werd ik weer huilend wakker. Ik vind het niet leuk zonder hem!
Het is nu bijna 4 weken uit, sinds onze break ook hé-le-maal géén contact gehad en dat voelt zo raar.

Tis nou wel genoeg geweest. Hij mag nu wel terug komen. Of in ieder geval even laten weten dat hij zeker terug komt en mij alles gaat bieden wat ik wil.
Dát is mijn gevoel vandaag.
Ik red mezelf prima, hoor. Ik heb hem ook niet nodig. Maar wat ik denk ik: het is wel leuk geweest zo, ik wil dat het weer leuker wordt! Dus kom nou maar terug!

Kerst.
En ik functioneer. Met functioneren bedoel ik: ik slaap (dat is al heel wat), ik eet (dat is een goed teken, maar dat afvallen was op zich ook best lekker ) en zo heel nu en dan kan ik het even loslaten in mijn hoofd.

http://player.omroep.nl/?aflID=13532710

Deze aflevering heb ik dus net zitten kijken. En op de een of andere manier benauwt het me toch wel een beetje. Ik heb ook wel eens eerder dat boek van Robin Norwood zitten lezen, dat gaat ook over liefdesverslaving.
Er zitten gewoon herkenbare dingen in. Nu is dat op zich niet zo erg, als je verliefd bent voelt dat ook als een verslaving, als je de realiteit maar wel onder ogen blijft zien.