Ik weet het, het is beter. Ik weet het, de toekomst was lastig geweest, maar ik had het wel aangedurfd.
Ook weet ik dat je niet meer kon. En ik weet ook vooral dat IK niet meer kon. Ik weet dat we problemen zouden hebben gehad. Ik weet dat ik me aan dingen was gaan ergeren en dat ik niet op je had kunnen leunen.
Ik weet het allemaal. Ook dat ik je nadrukkelijk heb verzocht géén contact met me op te nemen. En toch wil ik niks liever dan dat je me smst, dat je me mailt, dat je me belt en dat je naar me toe komt, dat je me vastpakt en zegt: Ik hou van je en we gaan er samen voor vechten.

Pfff, voel me weer zo onrustig. Vannacht ook heel slecht geslapen, dat werkt ook niet mee.
Hoe kan het toch, dat je echt weet dat iets het beste is, dat iemand niet goed voor je is omdat hij niet genoeg om je geeft, dat iemand niet goed met je om is gegaan en dat je zo'n persoon dan toch mist? Is het niet gewoon iets missen waarvan je hoopte dat het iets zou worden?
Mijn ratio overwint mijn emoties nog steeds niet helemaal....

Gisteren met mijn nichtje gepraat over waarom ik al een half jaar niet meer gelukkig was in deze relatie. Waarom hij me het gevoel gaf dat ik er niet mocht zijn: zijn schaamte tegenover de buitenwereld als het ging om mijn leeftijd, zijn schaamte tegenover zijn ouders omdat zij mij niet accepteerden. Het hielp echt, ik kon me ineens weer herinneren dat ik me al maanden echt kut voelde. Dat ik constant dacht: Ik moet de kracht vinden om hiermee te stoppen, want voor grenzen aangeven is het te laat. Hij was al niet meer bang om mij kwijt te raken.

Zo verschrikkelijk raar, toen we nog wat met elkaar hadden was ik steeds onrustig omdat ik zo weinig van hem hoorde. Keek steeds op mijn tel of hij nog gesmst had. Hoopte dat hij zou bellen om langs te komen. En ik heb hem nu natuurlijk gezegd: Géén contact opnemen. En toch hoop ik zo dat hij dat doet.
Ik hoop maar dat hij spijt krijgt.
Net reed ik van een vriendinnetje naar huis en bedacht me ineens: ach wat, ik vraag gewoon of hij vanavond even langs komt. Dan gaan we gewoon weer op dezelfde voet verder.

Ik blog wel heel veel, maar ik moet het maar van me af schrijven...
Vandaag ben ik weer zo intens verdrietig.. Gisteren een superleuke avond gehad, echt heel leuk. Kwam ook echt heel positief thuis en heb redelijk geslapen.
Normaal ontbeten, gesport, de dingen gedaan die ik had moeten doen en dan dus ineens dat berichtje van mijn vriendin:
' Ik zag op zijn FB pagina dat mensen heel flauw hadden gereageerd, eigenlijk best zielig voor hem" en hup, ik ben terug bij af!

Allereerst superbedankt voor jullie reacties. Het geeft echt steun! Zeker om ervaringen te delen met mensen die alweer net wat verder zijn in hun verdriet.
Het niet contact hebben is beter, ik weet het. Toch ga je tegen beter weten in hopen dat hij je zó mist dat hij toch ineens smst, dat hij spijt heeft, noem maar op. Afgelopen week waren we in hetzelfde gebouw, dat was even heel moeilijk.
Maar ik heb hem weten te ontlopen en dat was heel zwaar, maar wel goed. Het liefst was ik huilend en smekend zijn klaslokaal ingelopen. Maar...niet gedaan.

Bedankt voor al jullie reacties, lieve mensen. Dat helpt echt heel erg.
Ik ervaar inderdaad complete paniek af en toe.
Ga hem nu ook echt missen. Het idee dat ik hem nooit meer zal aanraken of zoenen, afschuwelijk...
Hoe bestrijdt je de paniek of moet je die maar gewoon laten gebeuren?
Heeft iemand ervaring met het boek " Hoe lijm ik mijn gebroken hart?"?
En is er iemand van jullie die ook die foute e-books met "Mijn ex terug in 30 dagen"heeft gelezen?
Ik trapte er, in mijn paniek, bijna in...