Ik blog wel heel veel, maar ik moet het maar van me af schrijven...
Vandaag ben ik weer zo intens verdrietig.. Gisteren een superleuke avond gehad, echt heel leuk. Kwam ook echt heel positief thuis en heb redelijk geslapen.
Normaal ontbeten, gesport, de dingen gedaan die ik had moeten doen en dan dus ineens dat berichtje van mijn vriendin:
' Ik zag op zijn FB pagina dat mensen heel flauw hadden gereageerd, eigenlijk best zielig voor hem" en hup, ik ben terug bij af!
Hij deed al maanden niks meer op zijn facebook, maar vond het dan blijkbaar wel nodig om er iets over te vermelden op FB of zijn status weer te veranderen naar 'vrijgezel', hoe dan ook: ik werd geconfronteerd met informatie over hem en ik was weer helemaal in brokken...
Het is draaglijk zolang ik niks, maar dan ook niks over hem hoor. Ik zit weer helemaal vast, gevangen in mijn verdriet en voel me zo verschrikkelijk ellendig. Ik kan alle ratio er op los laten gaan, maar het is heel zwaar.
Ik mis hem, ik mis hem zo. Ik mis vooral de periode vorig jaar rond deze tijd, toen we werkelijk zo verschrikkelijk genoten van elkaar. Het kan niet zo zijn dat hij niet meer van me hield de laatste tijd, dan hadden we het niet iedere keer toch weer willen proberen...
En ik weet het: dit is de paniek, die moet slijten. Maar die paniek is zo groot. Ik wil hem zo graag bellen, smeken of hij naar me toe wil komen, of we asjeblieft gewoon verder kunnen gaan zoals het ging. Dan heb ik ook pijn, maar dat is minder erg dan dit. Want dan weet ik wel dat hij me trouw is, en dat ik hem kan aanraken, en zijn stem kan horen en met hem kan kletsen. Dat ik weer voor hem kan koken waar hij altijd zo blij mee was, en dat hij me weer de hele avond plat knuffelt zoals hij altijd deed. Dan gaat hij morgen maar weer vroeg weg naar zijn vrienden... Ik zal hem alle vrijheid geven, zolang hij maar bij me blijft...
Waarom komt hij niet bij me terug?? Waarom is hij er nu niet?? Waarom mist hij mij niet net zoals ik hem mis? Waarom houdt hij niet meer van me zoals hij deed?? Dat hele leeftijdsverschil en religie-verschil was echt het probleem niet.
Wat een verschrikking is dit, de pijn, het verdriet.. Ik wil zo graag weer gelukkig zijn. Is dit nou echt nodig? Moet dit nou echt????