Zo verschrikkelijk raar, toen we nog wat met elkaar hadden was ik steeds onrustig omdat ik zo weinig van hem hoorde. Keek steeds op mijn tel of hij nog gesmst had. Hoopte dat hij zou bellen om langs te komen. En ik heb hem nu natuurlijk gezegd: Géén contact opnemen. En toch hoop ik zo dat hij dat doet.
Ik hoop maar dat hij spijt krijgt.
Net reed ik van een vriendinnetje naar huis en bedacht me ineens: ach wat, ik vraag gewoon of hij vanavond even langs komt. Dan gaan we gewoon weer op dezelfde voet verder.
Pure ontkenning. Dan zakt die baksteen weer in mijn maag: " Nee, meis, het is klaar/over/uit/afgelopen."
Oja.
En had ik net honger, mijn honger verandert in een raar soort misselijkheid met een kramp in mijn maag.
Ja, het is beter zo. Ja, het is beter dat die onzekerheid weg is. Ja, hij maakte te weinig tijd voor me vrij. Maar was dat niet omdat ik teveel aan hem trok? Kon ik nou echt geen genoegen nemen met 2 keer per week? Dat is in ieder geval iets, nu is het niets meer.
Gisteravond voelde ik me echt zo afschuwelijk. Het lijkt wel een nachtmerrie. En toen ik wakker werd ook weer. En mensen moeten niet vragen hoe het gaat want ik ga meteen janken. En ik wil gewoon weer mijn sterke, vrolijke, grappige ik zijn.
Ik kijk in de spiegel en zie een schaduw van de vrouw die ik was toen ik hem ontmoette. Ik heb wallen, doffe ogen, mijn haar zit vreselijk en ook al ben ik stiekem nog zo blij dat de kilootjes eraf vliegen, met die verdrietige wallen en trieste ogen ziet het er alleen maar heel zielig uit. Ken je die scene uit Sex and the city-the movie 1? Carrie komt aan in het vakantie-oord waar ze haar huwelijksreis met Big zou doorbrengen en ze doet haar zonnebril af en kijkt in de spiegel. Pure misère zie je dan op haar gezicht: nou, zo voelt het bij mij ook.
Dit kan toch niet. Dit kan toch nooit voor altijd over zijn.
Wanneer verdwijnt die paniek en komt mijn vechtlust nou eens terug??? Ik baal van mezelf, ik baal van het mezelf zielig vinden. Ik ben toch beter af zo, nu staat de toekomst open voor een man die wel voor mij wil gaan.
Maar ik mis hem, ook al verdient hij dat niet en verdien ik wat beters. En ik weet het: ik moet niet zwelgen in zelfmedelijden, ik moet sterk zijn, maar het lukt me gewoon niet. Ik mis mijn rare, lieve vriendje die me tot 2 weken geleden nog plat knuffelde, tegen me aan kwam liggen en af en toe veel te veel zijn affectie voor mij duidelijk maakte.