Gisteren met mijn nichtje gepraat over waarom ik al een half jaar niet meer gelukkig was in deze relatie. Waarom hij me het gevoel gaf dat ik er niet mocht zijn: zijn schaamte tegenover de buitenwereld als het ging om mijn leeftijd, zijn schaamte tegenover zijn ouders omdat zij mij niet accepteerden. Het hielp echt, ik kon me ineens weer herinneren dat ik me al maanden echt kut voelde. Dat ik constant dacht: Ik moet de kracht vinden om hiermee te stoppen, want voor grenzen aangeven is het te laat. Hij was al niet meer bang om mij kwijt te raken. Maanden heb ik me in bochten gewrongen om hem maar niet kwijt te raken, om er nu achter te komen dat ik zelf eigenlijk ook nog wel iemand ben. Iemand die eigenlijk hem niet nodig heeft en zonder hem doorkan: want hij was er immers niet meer écht voor mij.
Toen kwam er ook nog eens een optie voor een ontzettend leuk nieuw project voor me binnen wat betreft werk en ik dacht: Hee, daar kom je weer langzaam tevoorschijn!
Gisteren ook voor het eerst gaan slapen zonder dat enorme paniekgevoel, en nog lekker geslapen ook!
Vanmorgen maakte een collega een grapje over zijn (niet-bestaande)vetrolletjes. En toen werd ik in éen klap weer even terug geworpen. Want dat ik zijn lichaam niet meer zal aanraken, en hij het mijne niet meer, dat is zo zuur. Dat een ander daar misschien nu of over een tijdje al van zal genieten. Onverteerbaar!! Ik ken elk plekje van hem, heb me eigenlijk nog nooit zo intiem met iemand gevoeld als met hem. Was ik maar in staat tot een sex-relatie met hem, maar daarvoor gaan helaas mijn gevoelens te diep.
Een goede vriend van mij, die me echt de afgelopen weken doorgesleept heeft, begon ook ineens vandaag: 'Meid, je kunt er op wachten, hij gaat contact opnemen omdat hij "jeuk" heeft, hoor.' Ik heb dit ten stelligste ontkend, geloof nooit dat hij dat gaat doen, maar vriend wist het zeker. "Ik ken zijn type, het is een man, hij weet hoe het met jou is."
En hoe ongelooflijk respectloos zou het zijn als hij dat daadwerkelijk zou doen!! Maar toch was er een deel in mij dat zei: hmm...zou stiekem wel leuk zijn. En dat beangstigt me.
Ik hoop namelijk echt, dat als die paniek over is, de gemoederen bedaard zijn, en de opluchting zijn weg gaat vinden, ik klaar met hem zal zijn. Ik hem niet meer zal missen. En ik ook geen behoefte meer zal hebben aan zijn lichaam, omdat dat verbonden is met zijn geest, zijn persoonlijkheid. Een persoonlijkheid die niet achter me stond, niet naast me stond, maar zich door mij liet verzorgen, vertroetelen en liefhebben. En er verder niks tegenover stelde. Nou hoeft dat natuurlijk ook niet, maar een relatie werkt twee kanten op en dat was al een tijd niet meer.
Helaas nemen mijn sentimenten nog wel eens de overhand momenteel.. En dan mis ik hem, maar ik merk wel dat vooral het idee dat hij een ander zou kunnen hebben me het meeste kwetst.
Echte daadwerkelijke interesse in mij was er niet, evenmin in mijn kind.
Dat ik dat nu ineens begin te zien, geeft me inderdaad de hoop dat ik hier, als ik voorlopig niks over of van hem zie of hoor, over een tijdje echt klaar mee ben. En dat ik oprecht blij zal zijn dat ik voor mezelf heb gekozen.
En mocht hij dan voor de deur staan (waar ik nú natuurlijk in mijn emotionaliteit toch nog stiekem op hoop, omdat we ook echt leuke momenten hebben gekend) dan zal ik sterk genoeg zijn om hem die deur weer te wijzen.
Ik moet geduld hebben, maar door de verschrikkelijke dip heen, door dat donkere bos waarin ik nu loop, zie ik toch heel af en toe een klein lichtstraaltje....