Wie hou ik voor de gek?? Ik wil hem gewoon terug! Mijn motio neemt t weer eens even lekker over.

Ik denk en ik lees jullie blogs en dan zit ik met een aantal vragen.

Eerst vanuit mijn eigen situatie:
Is een relatie realistisch, als je als vrouw 13 jaar ouder bent en al een kind hebt? Is het realistisch om te denken dat het werkt dat je qua geloof niet helemaal op éen lijn ligt? (lees: ik wel gelovig maar op mijn manier, hij niet wetende of hij wel echt gelooft maar enorm geïndoctrineerd met dogma's en regeltjes zodat hij heel graag een bepaald geloof wil aanhangen).

Die constante tweestrijd in mezelf...
Je gaat terug zitten denken aan de laatste weken. En dan denk ik: Hij was toch best weer gelukkig? Dat zei hij tenminste wel, hij voelde zich goed. Waarom is het dan nu over?
*Omdat jij zelf niet gelukkig was met hoe het ging!
En dan denk ik weer: Misschien moet ik hem dan gewoon bellen, praten met hem, kijken of we nog wat kunnen redden.
*Eh, nee, jij was ongelukkig, weet je nog? Jij had het gevoel dat hij liever alles deed dan bij jou zijn. Kan hij wel zeggen dat hij zich er lekker bij voelde maar dat deed jij niet!

Ik dacht vanmiddag echt dat ik het niet meer vol ging houden... Na nachten niet slapen, weinig eten en wel gewoon werken en de dingen doen die ik moet doen, kon ik niet meer.
Zijn huisgenoot had me gebeld. Ik was aan het werk, dus ik kon niet opnemen. Maar mijn hart zat in mijn keel. Waarom belt hij me???
Dus ik smste: Hee, je had gebeld, ik ben aan het werk. is er iets?
En kreeg terug: Nee, niks aan de hand, wil gewoon even weten hoe het met je gaat.

Ik heb het gevoel dat ik verzuip...kan niet slapen en niet eten. Maak mezelf gek. En ben ook bang dat hij allang een ander heeft...

O, wat lastig, de hele avond op mijn handen moeten zitten om niet een berichtje te sturen. Te zeggen: 'Als je nog wilt praten, staat de deur open.'
Wie hou ik voor de gek??? Ik wil namelijk maar 1 ding van hem horen: dat hij spijt heeft. En dat gaat hij niet zeggen.
Alles interpreteer ik.
Vanavond zag ik 2 vrienden van hem en die waren gewoon normaal en aardig tegen me. Kwam ik later aanlopen, zag ik dat ze het over mij hadden. Ik kwam dichterbij, liep er eentje weg en de ander begon heel opvallend over de vakantie e.d.

Ik heb het gevoel dat ik langzaam aan het zinken ben. En hoe harder ik probeer er tegen te vechten, hoe erger het wordt. Lijkt wel drijfzand.
Ik slaap gewoon zowat niet meer. Dit beinvloedt natuurlijk mijn werk en mijn bui. Ik heb mijn emoties niet onder controle.
Had gister weer een dag dat iemand me maar aan hoefde te stoten en hup, daar jankte ik al weer.
Het was een relatie van 13 maanden. We woonden niet samen. Ik heb nóoit tegen hem gezegd dat ik van hem hield. Ik was al een half jaar niet gelukkig in die relatie. Voelde me er gewoon depressief door.