Die constante tweestrijd in mezelf...
Je gaat terug zitten denken aan de laatste weken. En dan denk ik: Hij was toch best weer gelukkig? Dat zei hij tenminste wel, hij voelde zich goed. Waarom is het dan nu over?
*Omdat jij zelf niet gelukkig was met hoe het ging!
En dan denk ik weer: Misschien moet ik hem dan gewoon bellen, praten met hem, kijken of we nog wat kunnen redden.
*Eh, nee, jij was ongelukkig, weet je nog? Jij had het gevoel dat hij liever alles deed dan bij jou zijn. Kan hij wel zeggen dat hij zich er lekker bij voelde maar dat deed jij niet!
En dan denk ik weer: Ik wil deze pijn niet. Ik wil dat hij bij me is. Ik wil dat hij naar me toe komt en me vasthoudt.
*Ja, dat wil je nu, maar die sluipende, slopende pijn die je al maanden voelde omdat hij onzeker was over de toekomst, wil je die dan nog even lekker een paar maanden voelen om dan vervolgens over een paar maanden je misschien nóg ellendiger te voelen dan nu??
Vervolgens denk ik weer: We kunnen het wel redden. We moeten er gewoon allebei ons best voor doen.
*Dat is het probleem, jíj wil er wel je best voor doen, maar hij niet.
Maar dan denk ik: Ik kan toch best even contact met hem hebben.
*Nee, want je wil horen dat hij spijt heeft en er helemaal voor wil gaan. En als dat zo was, had hij zelf wel contact opgenomen. En dan nog moet je dit proces door, want als hij nu terug komt verzanden jullie weer in hetzelfde patroon...

Ik heb een keuze nu. Ik moet nu echt voor mezelf kiezen. En dat is zo verschrikkelijk moeilijk. Want ik wil hem niet kwijt. Ook al had ik hem al een hele tijd niet meer echt. Maar als ik nu weer terug kruip, als ik mezelf nu weer aanbied, dan ga ik 10 stappen terug en dan wordt het gevecht om mijn eigenwaarde en de kans op een gelijkwaardige relatie helemaal extra zwaar... Ik moet er nu doorheen maar wat is dat zwaar en wat wil ik graag dat het weer even normaal is.
Hopelijk voel ik me echt snel beter en word ik hier echt sterker van....