Ik herken wat van jou in mezelf. Dezelfde mate van je mee laten slepen door het verdriet (waar zit die fucking knop!), emotionele gevoeligheid, maar ook een behoorlijke stukje zelfinzicht en rationalisering, al zie je dat misschien niet direct in.
Deze combinatie in persoonlijkheid heeft mij er drie jaar geleden doorheen gesleept (toen overleed mijn vorige lief op jonge leeftijd). Ik ging diep, heel diep. Ik dacht dat er geen einde aan de weg was, maar werd op de een of andere manier niet gek (terwijl ik vaak dacht aan het randje te staan). Dan was er toch weer een stukje verstand, even objectief kunnen bekijken.
Maar weet je wat? Ik ging misschien wat dieper in mijn verdriet dan sommige anderen - door mijn persoonlijkheidsstructuur - toen ik uit die put klom was ik er ook écht uit. Zoiets als de Phoenix die uit zijn as herrijst.
Diep - durven - gaan heeft een mate van lef nodig. Er zijn namelijk allerlei manieren om je liefdesverdriet te verwerken. Je kan op de rebound gaan. Je kan gaan vluchten.
Je kan het ook ondergaan en gewoon moe zijn. Huilen en niet slapen.
En dan héél diep gaan maar uiteindelijk véél sneller er weer helemaal schoon uitkomen.
De 'vluchtende' soort zit soms jaren later nog met sluimerende onverwerkte gevoelens.

Ik ga inmiddels dus voor optie 1. ALLES verwerken. Hoe kut het ook is.
En dan komt er een dag dat het besef dat je nu al hebt (dat je al een half jaar ongelukkig was in de relatie) echt heel duidelijk binnenkomt. Dat je een gelukkige relatie wil, waarbij je op je gemak bent, iedere dag kunt lachen tot uit je tenen en altijd thuis voelt. En als dat besef écht in daalt dan zal je er vrede mee hebben.

Tuurlijk blijft het rot, want naast de dingen die scheef tussen jullie zaten herinner je ook heel erg goed de dingen die wél goed zaten. Maar zelfs dan...never settle for less.
Binnen een fijne, gelukkige & harmonieuze relatie zal je ook nooit als 2 puzzelstukjes in elkaar passen, maar het zal niet als een strijd voelen om het passend te maken. Zodra je moet gaan timmeren en knippen en trekken en weer wegleggen om die puzzelstukjes in elkaar te krijgen...blijf je met twee misvormde puzzelstukjes over...

Je komt hier doorheen!!! Neem af en toe een stapje terug om rust te nemen, bij te slapen, probeer niet het uiterste van jezelf te vergen en laat de mensen om je heen weten om dat de komende drie maanden ook niet van jou te doen. Je bent nu eenmaal een beetje stuk en hebt tijd nodig om weer heel te worden en weer net zo hard door te kunnen gaan in werk, privè, etc.

Lfs!