Ik weet het, het is beter. Ik weet het, de toekomst was lastig geweest, maar ik had het wel aangedurfd.
Ook weet ik dat je niet meer kon. En ik weet ook vooral dat IK niet meer kon. Ik weet dat we problemen zouden hebben gehad. Ik weet dat ik me aan dingen was gaan ergeren en dat ik niet op je had kunnen leunen.
Ik weet het allemaal. Ook dat ik je nadrukkelijk heb verzocht géén contact met me op te nemen. En toch wil ik niks liever dan dat je me smst, dat je me mailt, dat je me belt en dat je naar me toe komt, dat je me vastpakt en zegt: Ik hou van je en we gaan er samen voor vechten.
Maar die kans acht ik heel erg klein....dus probeer ik, zo goed en zo kwaad als het gaat, te dealen met de pijn die daarbij komt kijken.