Allereerst superbedankt voor jullie reacties. Het geeft echt steun! Zeker om ervaringen te delen met mensen die alweer net wat verder zijn in hun verdriet.
Het niet contact hebben is beter, ik weet het. Toch ga je tegen beter weten in hopen dat hij je zó mist dat hij toch ineens smst, dat hij spijt heeft, noem maar op. Afgelopen week waren we in hetzelfde gebouw, dat was even heel moeilijk.
Maar ik heb hem weten te ontlopen en dat was heel zwaar, maar wel goed. Het liefst was ik huilend en smekend zijn klaslokaal ingelopen. Maar...niet gedaan.
En het is zo raar. Voor elke mooie herinnering die ik ophaal bij mezelf, komt er een nare in de plaats. Voorbeeld:"O, zaterdagochtend, lig ik hier alleen in bed..." maar dan ook meteen " Ja, dat lag je de laatste tijd altijd, want hij voetbalde op zaterdagochtend en dan wilde hij niet bij jou slapen de avond van tevoren want dan sliep hij niet lekker. En als hij een vrije zaterdagochtend had dan bleef hij in zijn eigen huis."
Mijn geest geeft me wel steeds realitychecks, dat is natuurlijk goed. Maar toch dat verdrietige gevoel.
Een paar maanden geleden werd ik zo verdrietig steeds, ik heb zoveel gejankt de afgelopen maanden. Nou is ook nog eens 2 maanden terug mijn opa overleden, die ik adoreerde, dus dat werkt natuurlijk ook lekker mee. Maar iig zat ik bij de huisarts die mij anti-depressiva wilde gaan voorschrijven.
Ik dacht toen nog: O, dat is de reden dat het niet goed gaat tussen mij en mn vriendje, ik ben depressief en daardoor wil hij niet bij me zijn.
De pillen ben ik nooit gaan slikken, heb andere manieren geprobeerd die ook werkten. Maar er zat ook een stemmetje in mijn hoofd dat zei: De niet werkende relatie zou ook wel eens kunnen bijdragen aan die depressieve gevoelens.

Hij nam steeds meer afstand. Ik ging daardoor steeds wanhopiger worden. Wat was er eerder, de kip of het ei? Zijn eeuwige twijfel:" Ik weet niet hoe het moet in de toekomst." Het maakte mij zo onzeker. Ik had al veel eerder mijn grenzen moeten aangeven en moeten zeggen : Of je gaat voor me, of niet. Maar ik deed het niet, onder het mom van: Niet pushen, geef het de tijd, dan komt hij wel.
Het heeft niet mogen baten, op het moment dat ik even iets meer van hem vroeg haakte hij alweer af.
En nu heb ik het enige gedaan wat ik nog kon doen: Ik heb hem uit mijn leven gegooid. En zo te zien vindt hij het wel prima zo, anders had hij allang iets van zich laten horen..
Mocht hij namelijk een aanleiding zoeken, dan zou hij die hebben: Hij heeft mijn huissleutel nog.
Maar dat is voor hem ook geen reden, hij is er blijkbaar klaar mee, en dan nog: zijn gevoelens zijn niet belangrijk, daar heb ik geen controle over. Ik heb alleen controle over mezelf-ook al lijkt dat soms niet zo.

Het is allemaal zo dubbel: ik weet dat dit het beste is en toch doet het zo'n pijn en mis ik hem..