4 weken vandaag. En ik had serieus gehoopt dat ik me nu al een stuk beter zou gaan voelen, maar niks is minder waar.
Het besef: ' misschien is het wel écht uit' komt nu keihard bij me binnen.
En ik ga twijfelen. Had ik het contact wel zo abrupt moeten eindigen? We waren allebei doodmoe en in paniek de laatste keer dat we elkaar zagen. Ik ben keihard geweest, geen traan gelaten in zijn aanwezigheid, en tegen hem gezegd: Je weet hoe ik het wil, geen contact. Dus ook geen smsjes met "Hoe gaat het met je?" -helemaal niks. En aan spijt doen we niet, uit is uit.
Maar de kern van het probleem was niet de liefde. De kern was een diepgewortelde angst bij hem, angst hoe het zou moeten gaan in de toekomst. Angst voor de gevoelens die hij voor me had. En ik weet het, dat klinkt ongeloofwaardig, maar zo was het nu eenmaal echt. Hij had nog niet eerder zo lang een relatie gehad, hij werd door zijn familie bespeeld en hij was bang.
Complete paniek, slapeloze nachten en eindeloze discussies waarbij we maar niet tot een goede oplossing kwamen.
"Dan zal ik wel niet genoeg van je houden, als ik dit niet aankan", zei hij steeds en ik dacht: Welnee, we kunnen dit samen wel aan.
Totdat ik het niet meer aankon om hem uit de put te trekken. Totdat ik de onzekerheid intens moe was. Totdat ik het niet meer aankon om hem afstand te zien nemen omdat hij niet wist.
Als ik had geweten dat het zin zou hebben om hem alle ruimte te geven dan had ik dat gedaan, maar ik wist het zelf ook niet meer. Dus dan de definitieve punt, opstaan, weglopen, deur dicht, klaar.
En na een lange staat van verbroken relaties zou je zeggen dat ik het klappen van de zweep inmiddels wel ken, maar dit gevoel wordt niet minder, zoals altijd. De opluchting komt niet. Het gemis wordt sterker en sterker en het verdriet blijft enorm.
En meer en meer twijfel ik aan het compleet uitzetten van al het contact. Het zal wel goed zijn, het heeft eerder prima voor me gewerkt en je leest overal dat het de beste manier is.
Maar nu, na een maand, het zou toch beter moeten gaan, minder moeten worden? Ik heb alleen maar het gevoel dat ik met iets bezig ben wat totaal niet klopt. Dat ik mijn liefde laat gaan, omdat ik trots ben, vind dat hij de eerste stap moet zetten. Kortom, ik twijfel aan alles en dat komt gewoon omdat ik hem zo ontzettend mis. Het leven wordt er niet makkelijker of leuker op. Momenteel zeker niet. Moet ik het meer tijd geven? Nog eens 4 weken wachten? Ga ik me dan beter voelen? Ik ben benieuwd naar jullie mening..
Quasimodo@Senzy
@Senzy,
Even heel kort, mijn mening.
……..Het leven wordt er niet makkelijker of leuker op.
Bedenk wat jouw alternatief zal zijn na een eventuele “hereniging”! Je schrijft dat je ervaringsdeskundige bent!?
………Het zal wel goed zijn, HET HEEFT EERDER PRIMA VOOR ME GEWERKT en je leest overal dat het de beste manier is.
JE WEET HET, ......... JE WEEEEEET HET HE?
……..Momenteel zeker niet. Moet ik het meer tijd geven?
Ja meid, houd je sterk, de allerberoerdste tijd heb je nu achter je, de eerste 4 weken.
Nog eens 4 weken wachten?
Na 8 weken is het doorgaans nog niet over, maar je bent dan een heel eind op weg naar “jezelf”.
Ga ik me dan beter voelen?
Je gaat je na 8 weken steeds beter voelen, je wonden zijn niet meer zo “rauw” en al een heel eind geheeld. Op een dag sta je op en bemerkt iets raars bij jezelf ……… onverschilligheid.
Owww meid, houd het vol ……… hold on, hold on now!!
Heel veel sterkte.
Liefs, Quasi xxx
Geen contact? wel contact?
Hai Senzy,
Ik heb het zelfde behalve dat hij 2 weken geleden het uit heeft gemaakt. De mededeling heeft hij door de telefoon gedaan omdat hij heel ver woont. Ik was helemaal van streek door de telefoon heeft hij nog gezegd zal ik naar je toe komen? omdat wij allebei aan het huilen waren toen zei ik nee dat hoeft niet meer je hoeft niet meer te komen en zoek geen contact meer met mij anders is het te pijnlijk voor mij met een huilende stem heb ik gezegd vaarwel lief het ga je goed ik zal altijd van je houden en hij was ook emotioneel en kon niks meer zeggen ik heb het gesprek beëindigt.
Via de mail liet hij het weten dat hij het heel erg vindt en voel een enorme leegte in zijn leven zonder mij.
Ik heb zijn mail beantwoord en heb gevraagd om niet meer contact te zoeken.
Vandaag kwam mijn ex schoonzus langs (zus van mijn ex man) op visite ik heb altijd goed contact met de familie van mijn ex (alhoewel mijn ex een psychopaat is) ik vertel aan mijn ex schoonzus dat het uit is met mijn relatie en heb alles vertelt hoe het is gegaan en de reden waarom het uit is gegaan mijn ex schoonzus vroeg en heb je nog iets van hem gehoord? ik zei nee want ik heb nadrukkelijk gezegd tegen mijn vriend dat ik geen contact meer wil tja zei mijn ex schoonzus dat had je niet moeten zeggen want ik weet zeker hij zal je missen maar durf nu niet meer contact op te nemen omdat hij bang is dat het voor jou te pijnlijk wordt je had hem eerst de ruimte moeten geven zodat hij goed kan nadenken en dat hij het gemis voel voelt en dat hij kan zeggen "Lief ik mis je ik kan niet zonder jou en ik kies voor jou" maar nu is de situatie tussen jullie nog moeilijker geworden vooral dat ik hem zo mis en hoop dat ie toch contact zoekt.
Mijn ex schoonzus zei waarom sms of mail je hem dan niet? zeg dat je hem mis en dat je het even wil weten hoe het met hem gaat dan zie je wel hoe het verder gaat.
Ik heb gezegd dat zou ik niet kunnen doen ik ben daar te trots voor trouwens hij heeft de relatie beëindigt niet ik ik ga hem niet benaderen.
Wat is wijsheid? ik weet het niet meer ik mis hem ieder moment het maakt me gek ieder keer kijk ik naar mijn mailtjes of hij mij toch heeft gemailt ieder keer kijk ik naar mijn mobiel of hij mij heeft gesms ik wordt hier gek knetter gek van.
Soms vraag ik me af heb ik stomme dingen gedaan?
Senzy sterkte
Groetjes
PS
sorry voor mijn slordige nederlands taal
ik hoop dat je het kan begrijpen de inhoud van mijn verhaal
Meis, misschien geeft het je
Meis, misschien geeft het je troost als je de zin 'nooit meer' even probeert te verbannen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik wel weer eens contact met hem op zal nemen, alleen niet nu. En mij geeft dat wel wat rust. Het is dat 'nooit meer' dat onrust geeft. Mijn besluit was toen ik 6 weken geleden vertrok uit dat nisje dat ik 'm pas weer wil zien of spreken zodra ik het 'een plekje' heb gegeven en daar wil ik mezelf aan houden.
Geen idee hoe lang dat gaat duren en misschien heb ik tegen de tijd dat ik me weer in mijn kracht voel staan de behoefte niet eens meer, we zien wel.
Ik denk zelf dat we ooit nog wel eens samen een biertje zullen drinken en misschien zelfs wel even zullen evalueren - wanneer er voldoende afstand en rust in zit. En iedere dag dat ik het contact uit kan stellen kom ik sneller tot mezelf.
Wacht met beslissingen nemen totdat je ze op een rijtje hebt, totdat je verstand niet meer vertroebeld wordt door je emoties. Dat is eigenlijk het enige dat ik je kan adviseren!
Oh, en ik vind je harstikke stoer!
Wat je hart roept
Ik zou op je gevoel vertrouwen. Als je gevoel zegt dat er iets totaal niet klopt, is dat meestal ook zo. Je moet doen wat het beste voor je is, zelfs als dat het onwaarschijnlijkste lijkt.
Ikzelf voel me er stukken 'beter' bij dat ik er een vette punt achter heb gezet. Maar voor jou kan het beter zijn wel contact te zoeken. No-contact-fundamentalisten zullen wel aan de wal staan te roepen: "Doe het niet! Doe het niet!", doch alleen jij weet wat je hart tegen je roept.
Lees eerst al haar blogs!
Lees eerst AL haar blogs!
Ow sorry. Ik ben niet zo goed
Ow sorry. Ik ben niet zo goed in inlezen... :s
Heb je een bepaalde blog op het oog? ??
Voor een goed overzicht. “The
Voor een goed overzicht.
“The complete story!!!”.
Geef dan je mening.
PoemLover @ Quasimodo
Wat bevalt je niet aan mijn reactie?
Quasimodo@PoemLover
Wat bevalt je niet aan mijn reactie?
1. Maar voor jou kan het beter zijn wel contact te zoeken.
Als je ALLE blogs had gelezen had je wellicht een genuanceerdere mening gehad. Er staat nogal wat in wat naar mijn mening rampzalig zou kunnen zijn “voor beide partijen!”. (+ een klein kind!!)
2. NO-CONTACT-FUNDAMENTALISTEN zullen wel AAN DE WAL staan te roepen: "Doe het niet! Doe het niet!"
Beetje goedkoop om Quasimodo te betichten van “fundamentalisme” en al helemaal niet “DE BESTE STUURLUI AAN DE WAL” nonsens. Quasi bereidt zich altijd consciëntieus voor op ieder individueel geval en heeft zelf (helaas) 3x persoonlijke liefdes tragedies meegemaakt. En dat waren “reëele” (geen hersenschimmen!) langdurige intense relaties.
Waar je het ene moment FENOMENAAL kunt nadenken, laat je het ergens anders gewoon simpel AFWETEN!!!
You know what I mean.
Ja...ergens ben ik het wel
Ja...ergens ben ik het wel eens met Poemlover Senzy...
Mij heeft het 'goed' gedaan dat ik in de twee weken na de initiele breuk mij ex nog 3 x gezien heb. Ik heb hem alles kunnen vragen, al mijn dingen kunnen uiten en ook ervan overtuigt geraakt dat hij echt 100% achter zijn beslissing stond. Hadden we die gesprekken niet gehad dan was ik hoopvol gebleven. Die ontmoetingen hadden dus zeker niet het resultaat dat ik graag wilde (= hem terug), maar geven me nu wel een beetje closure.
Daarbij waren die avonden me nog zeer dierbaar en waardevol en ook 'waardig' in die sense.
Punt wat je voor jezelf moet meenemen is dat je ervan uit kan gaan dat je een flinke terugval krijgt als je weer contact met hem hebt. Is je dat waard na een maand overleven? Zal het iets veranderen aan de situatie?
Heb je het nodig om de deur toch even op een kier te zetten om te weten of hij op een kier blijft staan (met alle twijfel die daarbij komt...weer hopen...weer verlangen...kan die deur weer verder open?) of heel hard wordt dichtgesmeten (weer heel veel pijn maar wél einde aan het hopen - en dat kan uiteindelijk erg verlossend zijn). Ga er maar wel van uit dat die deur dicht blijft, als hij ervoor had willen gaan dan zou jouw comment van 'zoek geen contact' echt geen strobreed in de weg leggen hoor. Het was zijn keuze, niet de jouwe! (sorry meis als ik wat hard overkom).
Desondanks...doe niet wat je 'hoort' te doen, maar doe wat je denkt dat goed voor JOU is. En wees daarbij eerlijk naar jezelf.
Ik merk dat ik me eigenlijk net pas wat beter begin te voelen, sinds een week of wat. Ik loop 2 weken op je voor. Misschien nog even uitzingen totdat je alles weer helder kan zien? Dan kan je alsnog contact opnemen met iets meer afstand.
Wat je ook doet, je komt over als een intelligente vrouw met een behoorlijke dosis zelfkennis en relativeringsvermogen. Ik geloof dat welke beslissing je ook neemt de juiste zal zijn.
Lfs!!!
Bedankt voor jullie reacties.
Bedankt voor jullie reacties. Ik wacht inderdaad nog wel even.
Tja, dat hij wel contact zou hebben opgenomen als hij dat echt wilde, daar zit zeker wat in... Aan de andere kant hadden we zoveel stress op dat moment dat er voor ons allebei wel tijd overheen moet gaan voor we rationeel kunnen zijn. Ik ben er altijd heel stellig in geweest, dat geen contact, dus hem kennende denkt hij echt: ik laat haar maar met rust. Daarbij zal hij die ruimte ook zeker nodig hebben voor zichzelf. Raar punt is dat hij mijn huissleutel heeft. Had hij makkelijk kunnen opsturen of eens in de brievenbus kunnen gooien. Die houdt hij dus maar bij zich. Misschien totaal onbelangrijk, maar dat verbaast me van hem. Het gesprek zal zeker wel eens komen, maar idd, misschien nu nog niet....
Tis ook wat met die
Tis ook wat met die huissleutels, hè? Die van mij heeft werkelijk niets meer van me bij hem liggen behàlve...je raadt het al...mijn huissleutel.
En op het moment vind ik dat ook wel prima. Ooit wil ik die confrontatie wel weer aan, zal ook wel moeten vanwege de sleutel. Komt tijd komt raad, right?!