Heel herkenbaar, ik leef met je mee... zit in dezelfde situatie, zij heeft mijn huissleutel nog en ook beloofd om (ooit) weer eens contact op te nemen, misschien tegen die tijd zit je er al niet eens meer op te wachten als het zover is! Ik weet in ieder geval dat ik geen verwachtingen moet hebben en nergens op moet hopen, ook niet op de terugkeer van de vriendschap die we ooit voordat we iets begonnen hadden, en dat is heel erg pijnlijk....

Hier de 3e week van geen contact, heb haar nog wel een SMS gestuurd met de kerst om haar fijne dagen te wensen, kreeg een vriendelijk bedank smsje terug en 'spreek je snel' ... we moeten volhouden! Ik had 2 jaar lang contact elke dag, dat is nu ook weg... probeer het op te vullen door andere / nieuwe contacten, ik weet het allemaal lang zo leuk en belangrijk niet als je ex, maar het werkt wel ergens wat afleidend...

We zullen dit overwinnen en uiteindelijk de lachende 3e zijn, geloof me ik heb het eerder meegemaakt

Hee Senzy,

Pfff je gevoel is zo herkenbaar! Je verstand weet dat je de goede kant op gaat! Dat hij soms even uit je gedachten is, is goed. Dat betekent dat je al een stap vooruit gaat in het verwerken van het verdriet. Maar ik snap ook de strijd in jezelf. Het is weg die je eigenlijk niet op wilt gaan. Je wilt dat de weg zich zo vormt dat deze je terug naar hem leidt. Maar die weg heb je niet in de hand. Die moet hij zelf nemen. En jij? Jij kunt alleen de weg inslaan die je nu doet...langzaam jezelf terug vinden..langzaam rust vinden...jezelf sterker maken! Ookal schreeuwt je gevoel dat het niet klopt, dat dit de verkeerde kant op gaat, dat je hem zo echt kwijtraakt.. Maar je laatste zin is zo treffend: Ik wil hem helemaal niet kwijt, ook al ben ik dat al. Probeer je ruggetje recht te houden! (en ik weet hoe moeilijk dat is....maar het is wél de weg die we hier allemaal gaan..en het gaat ons lukken..)