Kerst.
En ik functioneer. Met functioneren bedoel ik: ik slaap (dat is al heel wat), ik eet (dat is een goed teken, maar dat afvallen was op zich ook best lekker ) en zo heel nu en dan kan ik het even loslaten in mijn hoofd.
Op het moment dat ik me dat realiseer, schiet meneer als door een pistool geschoten weer in mijn koppie, maar dat is nu onderdeel van mijn bestaan, van mijn zijn. Een soort chronisch aanwezig verdriet, dat zo nu en dan behoorlijke uitstulpingen vertoont. Vanmorgen dacht ik: de pijn komt nu bijna op het niveau van de pijn van de laatste maanden van onze relatie. De pijn van de teleurstelling dat het niet was zoals ik had gehoopt dat het zou blijven. De pijn van de eenzaamheid.
Nog steeds heeft mijn hart zo nu en dan weeën en denk ik weer: ik trek dit niet. Maar als je elkaar een maand niet ziet/hoort/spreekt of leest, dan zakt iemand een heel klein beetje weg.
Ja, ik heb nog steeds momenten dat ik ineens in janken uitbarst en dan niks liever zou willen dan zijn armen om mij heen, zijn stem die zegt dat het allemaal goed komt. En ik wil nog steeds dat hij terug komt.
Maar het is minimaal draaglijker. En ik laat het nu ook maar gebeuren. Ik ga niet meer vechten tegen het verdriet. Als ik hem mis, dan huil ik. Als ik verdrietig ben om het mislukken van onze relatie, dan huil ik. Ik probeer mezelf alleen te weerhouden van nadenken over wat hij nu misschien doet/denkt of voelt. Dat is vaak heel moeilijk, maar ik heb nog steeds mijn handen vol aan mezelf. Ik wil rust in mijn hoofd. Ik wil rust en klaarheid in mijn hoofd zodat ik kan doen wat ik wilde doen: rationeel nadenken over onze relatie, ik was niet voor niks al een hele tijd ongelukkig. Ik wil mijn eigen proces doormaken, sterk worden, niet meer afhankelijk zijn van de aandacht van een man.
Want zelfs al zou ik echt echt willen dat het goed komt, en als die kans er in zou zitten, dan wil ik me nooit meer zo geestelijk afhankelijk van hem/ iemand voelen. Dat is gewoon niet goed.
Dus de Kerst, waar ik zo vreselijk tegen op zag, valt tot nu toe mee. Ik heb mijn ouders, mijn familie, mijn kindje. En nu zit ik gewoon even 2 uurtjes helemaal alleen, maar ik heb wel de Kerstboomlampjes aangezet, en ik heb wel kaarsjes aan gedaan, en een lekker colaatje light voor mezelf ingeschonken en mijn favo serie op dvd aangezet. De tranen mogen lopen als ik dat wil, ik mag hem missen als ik dat wil, ik mag misselijk van verdriet zijn. En het feit dat ik mezelf dat gewoon toe sta scheelt al een heel klein beetje. Ik hoop dat jullie ook een beetje kracht vinden deze Kerst.