http://player.omroep.nl/?aflID=13532710

Deze aflevering heb ik dus net zitten kijken. En op de een of andere manier benauwt het me toch wel een beetje. Ik heb ook wel eens eerder dat boek van Robin Norwood zitten lezen, dat gaat ook over liefdesverslaving.
Er zitten gewoon herkenbare dingen in. Nu is dat op zich niet zo erg, als je verliefd bent voelt dat ook als een verslaving, als je de realiteit maar wel onder ogen blijft zien.
En als ik me zo verschrikkelijk verdrietig voel, lijkt het inderdaad wel alsof ik dat niet zo goed meer kan. Vandaag heb ik ook weer de hele dag als een soort zombie rondgelopen, omdat ik hem zo mis. Ik had de Kerstdagen waarschijnlijk niet eens met hem doorgebracht, aangezien zijn familie dat niet had gewild en meneer danst nu eenmaal naar de pijpjes van zijn gereformeerde vader en moeder (met alle respect, ik heb niks tegen christelijke aanhangers- in dit geval vind ik het alleen belachelijk dat zijn ouders hun religieuze overtuigingen gebruiken om onze relatie af te keuren, daar is mijns inziens niks christelijks aan).
Maar toch....ik had een fijne dag met mijn prachtige kind. Mijn allerliefste ouders zijn er en ze houden van me en ze willen me helpen met alles. Ik sta Kerst compleet af te zeiken en toch gaat mama haar best doen om het leuk voor me te maken.
Er zijn zoveel lieve mensen om me heen en ik blijf alleen maar hangen en dat ellendige gevoel...

Gelukkig is het niet zo dat ik niet alleen kan zijn, of helemaal niet kan genieten van dingen. Zo is het niet. Ik heb nog steeds een druk leven met leuke dingen, dat blijft allemaal hetzelfde. En ik kan prima een avond thuis zijn, ook wel een hele dag en ook wel 2 of 3 avonden. Ik volg hem niet, ik kijk niet op social media, ik sms/bel/mail hem niet, er is absoluut GEEN contact. Ik kijk ook niet op de FB pagina's van zijn vrienden en zijn broer. Cold Turkey afkicken, dat doe ik.

Ja, ik mis hem. Ja, ik wil dat hij terug komt en voor onze relatie wil gaan. Ja, ik geloof nog steeds dat het kan werken, als hij maar niet zo bang is.
Maar feit is, dat dat nu niet het geval is. En dat ik nu leef. En dat ik nu gezegend ben met heel veel mooie dingen in mijn leven. Maar om hier nu zo in te blijven hangen, en net zo 'desperate' te worden als die mensen in die documentaire, dat wil ik niet! Ik verlang er naar om gewoon te leven en ik wil gewoon kaarsjes aansteken in mijn huis omdat ik dat fijn vind en niet omdat hij dan ziet hoe leuk ik het voor mezelf kan maken. Want zo ver ging het bij mij wel op het laatst... :-s. Ik wil niet meer vechten voor zijn liefde. Zijn liefde moet er zijn.
De terugvallen zullen blijven komen. Maar ze zullen ook gaan. En ik zal van de week waarschijnlijk wel weer helemaal ellendig zijn, het zal voorlopig nog wel blijven aanvoelen als een nachtmerrie waarin ik niet helemaal kan ontwaken. En ik zal de onnozele en irreële hoop dat hij terug komt nog wel een tijdje houden. Maar ik hoop echt dat er steeds vaker momenten van duidelijkheid zijn, momenten van dingen helder zien, momenten van...ja, toch een klein beetje genieten.
Maar ik heb niet keihard gewerkt voor het leven dat ik nu leid om het niet te kunnen zien, om er niet van te kunnen genieten, alleen maar omdat hij er op dit moment geen deel van uit wil of kan maken.
Lieve mede-ldvders, ik wens jullie sterke momenten toe, momenten van zelfverzekerdheid en vooral veel momenten van liefde voor jezelf en voor anderen.