Gisteravond voelde ik me weer helemaal down. Was lekker met mijn kind gaan winkelen maar dat gat in mijn hart was weer zo actief aanwezig. (hoe kan een gat zo actief zijn eigenlijk?)
We waren natuurlijk een beetje heen en weer aan het mailen, de afgelopen dagen, en op mijn laatste reactie kreeg ik niks terug. Te erg eigenlijk dat ik me daar weer rot door voelde!! Maar het is niet anders.
Toen ik thuiskwam een grote brief aan hem geschreven en deze daarna verbrand. Had namelijk gehoord van iemand dat zoiets goed is, je moet het van je afschrijven en dan verbranden/weggooien. Als je het weer overleest, dan sla je het weer op, was de theorie erachter. De nodige tranen weer gelaten daarna. Natuurlijk was hij hiermee niet uit mijn hoofd, maar op een of andere vreemde wijze zorgde het wel voor een klein beetje rust in mijn hoofd. Alsof ik toch afstand had genomen, hoe moeilijk ook. Ik werd me weer bewust van het feit dat ik mijn eigen proces moet volgen, met mezelf aan de slag moet. Verdrietig zijn mag. Onrustig geslapen, maar dat was niet eens door het gepieker, meer door de wind buiten.
Vanmorgen relaxed wakker geworden, zet mijn telefoon aan en hup, daar was hij: een smsje. Van hem.
Dat hij helaas niet via de mail kon antwoorden omdat hij op een sportweekend was. Dat hij dat gewoon even wilde laten weten. Dáág, afstand!
Ik heb hem veel plezier gewenst, daar kwam weer reactie op, over onze gezamenlijke uitstapjes. Gewoon leuk.
Maar dan komt er weer een reactie van hem, waarin hij schrijft: ja, onze tripjes, daar heb ik van genoten. Je was
altijd heel leuk en fijn gezelschap.
Was?? Was?? Ik ben nog steeds heel leuk gezelschap!!
Het zet mijn hersens weer op hol. Is hij alleen maar aan het mailen en smsen om afscheid te nemen van wat er nog in zijn hoofd zat? En dat bedoel ik nou... het is aan de ene kant fijn om weer contact te hebben, maar aan de andere kant, waar leidt het in hemelsnaam toe??
Ik heb een hoop om over na te denken...