Ik ben het zat. Echt zat. Ik ben het spuug en spuugzat om me ellendig te voelen. Ik ben het spuugzat om aan hem te denken. Om voor hem te denken, want dat is nutteloos. Ik ben hém eigenlijk zat. De laatste weken hebben in het teken van hem gestaan en ik ben er eigenlijk gewoon helemaal klaar mee. Ik ben er klaar mee om aan hem te denken.
Nu kan ik dit wel zo zeggen, maar om die knop ook daadwerkelijk uit te zetten is natuurlijk weer wat anders.
Maar ik ben na een vakantie weer op mijn werk en als mensen dan vragen: "Hoe gaat het nu? "En ik kan eigenlijk alleen maar zeggen; "Mwa, het gaat wel.." dan báál ik.
Ik wil ze aan kunnen kijken met mijn stralende lach en zeggen: 'Het gaat goed! Ik heb een heerlijke vakantie gehad!"
O, wat verlang ik terug naar mezelf. Naar míj, naar de persoon die altijd overal van genoot. Die het gevoel had dat elke dag de moeite waard was.
Nu heb ik de afgelopen weken niks leuk gevonden zonder hem. Niet dat we alles samen deden, ik deed zoveel alleen, maar het gevoel het met hem te delen was aanwezig. Maar ik wil het weer voor mezelf doen. Ik wil weer hardlopen en denken: wat voel ík me hier lekker bij. En niet denken: Goh, zal hij wel goed vinden.
Alles om bevestiging te krijgen, om maar te horen dat hij van me houdt. Moet ik niet eerst even van mezelf houden? Gaan leren dat ik geen bevestiging van anderen nodig heb om goed te zijn??
Waarom doe ik dat toch steeds??
Hopelijk gaat nu de knop om. Ik hoop het echt. Want om een schim te blijven van de vrouw die ik ben, daar pas ik voor. Daar heb ik echt geen zin meer in.
O, wat hoop ik dat dit gevoel blijft....