Onrust. Dat is wat ik voel. Onrust door het contact. We flirten een beetje over en weer maar wat gebeurt er weer: ik ga constant zitten kijken of hij alweer heeft gereageerd.
Mijn verzonden berichtjes bekijken: Heb ik niet te eager gereageerd? Niet te bot? Zou hij hier op terug reageren of had ik het meer vragend moeten maken? Pffff....
Hier wilde ik dus vanaf!! Ik wilde geen onrust meer. De reden dat dit voor mij niet meer werkte was om deze reden!!
Ik ben blijkbaar niet sterk en zeker genoeg om de onrust van deze situatie aan te kunnen. Het maakt me nerveus en onzeker. Of dat door hem komt of dat het mijn eigen onzekerheid is, dat weet ik niet.
Kan ik eigenlijk ooit wel een relatie aan??
Ik heb genoeg aan mijn hoofd op het moment. Mijn prachtige kind, mijn studie, een nieuwe uitdaging, mijn werk...
Waarom vlucht ik in de verslavende stofjes van de spanning?? Waarom? Maakt het me gelukkiger? Nee.. waarom kies ik niet gewoon voor geluk?? Waarom manoeuvreer ik mezelf- want ik doe het echt zelf- weer in een afwachtende positie??
Zijn berichtjes 80 keer overlezen: wat zou hij bedoelen? Bedoelt hij hier dit/dat mee? Waarom zegt hij dit??
Kom op, hee!
Maar kon ik het maar. Kon ik maar tegen mezelf zeggen:" Zo, genoeg geweest, mevrouwtje. Lekker even focussen op je kind en je studie. Laat die meneer maar even links liggen en ga je op écht belangrijke dingen focussen. Dit brengt je niks dan onrust en dat kun je nu niet gebruiken."
Is hij wel echt zo leuk? Of maak ik hem in mijn hoofd mooier dan hij is?? Waarom blijft hij ook contact houden/zoeken?
Waar ben ik mee bezig? Maar vooral: Hoe zet ik het STOP????