Ik weet niet wat er ineens gebeurt met me, maar na een flinke dip-dag gister en net weer een huilbui onder de douche (niet alleen te wijten aan ex-lief, hoor, er spelen meer zaken) voel ik ineens toch een soort woede opkomen...
Ex-lief wilde graag weer goede vrienden zijn. Als daar sex bij zou komen kijken, was dat ook prima, zolang er maar niet teveel verwachtingen zouden ontstaan. Als ik geen sex wil, is dat prima, hij is liever goede vrienden met me zodat we elkaar kunnen zien en spreken en leuke dingen kunnen doen.
Ik heb jullie eerder verteld dat ex uit een zeer gelovig gezin komt. Waarbij volgens mij 'religie' met bijbehorende regels belangrijker is dat 'relatie', een diep gevoel van binnen.
Ex is geïndoctrineerd en weet zelf nog niet hoe hij in het geloof staat, maar hij wil wel heel graag zo kunnen geloven. Niet zo gek, als je ziet dat de rest van je familie daar wel bij vaart.
Zijn familie was het niet bepaald eens met onze relatie. Gezien het feit dat ik ouder ben, al een kind heb uit een eerdere (niet-wettige) relatie, ik heb naar hun zin teveel kilometers gemaakt. Dat was een van onze grootste problemen. Ex was bang dat familie het nooit zou accepteren. Dat ze hem dan constant zouden doordringen van het feit dat hij door zijn relatie met mij "niet in de hemel zou komen' . Tja, als je dat maar vaak genoeg hoort....
Maar daar zit mijn boosheid... Hoe kan hij in hemelsnaam zijn 'indecent proposal' naar mij toe wel verantwoorden?
Dus hij kan niet ten opzichte van zijn familie en geloof zeggen: "Ik hou van deze vrouw, ze is goed voor me en maakt me gelukkig." -maar hij kan wel zeggen: "Ik wil sex met je en ik wil goede vrienden met je zijn, maar verder niks.'
Dat kan wel? Dat is christelijk wél verantwoord???? In de Bijbel staat niks over iemand gebruiken voor sex en andere pleziertjes? Staat in de Bijbel niet iets over verantwoordelijkheid nemen? Onbegrijpelijk..
En het idee dat hij onze relatie, die mijns inziens gebaseerd was op liefde en vriendschap en ook aantrekkingskracht, zou willen degraderen tot iets sexueels, dat vind ik helemaal superpijnlijk.
Ik snap het wel, zolang het blijft bij goede vrienden, kan hij wel aankomen bij paps en mams en de rest van het biddende en veroordelende clubje. Over sex hoeven ze niks te weten. Lekker schijnheilig.
En ook behoorlijk schijnheilig van zijn familie, dat ze me beoordelen op mijn leeftijd en mijn verleden-mijn prachtige kind- en niet op hoe ik ben als mens, hoe ik ben als moeder, hoe ik ben als partner.
Ik wil eigenlijk helemaal niet met mensen omgaan die zo hypocriet zijn en handelen.
Ik heb niks tegen religie en geloof, ik geloof zelf ook. Maar voor mij is de essentie van het geloof dat ik met respect omga met mezelf (dat is een levensles waarbij ik nog steeds wel eens behoorlijke 'uitdagingen' tegenkom) en met de mensen om mij heen. Dat ik ze niet veroordeel voor wat ze hebben meegemaakt, maar dat ik ze bekijk zoals ze zijn.
Als zijn geloof daar klaarblijkelijk niet over gaat, dan heb ik me heel erg vergist..