Join the club!!! (

Veel sterkte toegewenst.

Moeilijk he?!
Ik bleef ook hopen dat hij uit zijn eigen contact zou opnemen. Die hoop ik vreselijk, maar wordt op een dag steeds minder. Je zit nu in de beginfase, dus het zal nog wel even duren.
Mijn ex nam ook steeds meer afstand en ik dacht ook altijd dat alles aan mij lag.
Ik heb het lange tijd niet willen inzien, maar als het contact minder wordt en de afspraakjes van hem niet zo nodig meer hoeven, dan zou er toch een lampje moeten gaan branden.
Ik vind het vreselijk voor je. Liefdesverdriet gun ik echt niemand. Sterkte en schrijf hier lekker van je af. Genoeg mensen die je er doorheen willen helpen.

Het rare is ook dat ik niet begrijp wat ik precies mis. We zagen elkaar hooguit 2 keer per week. Hij sliep niet bij me, omdat hij bij mij zgn niet lekker sliep. De eerste maanden was dit echter geen probleem.
Hij vond het niet nodig elke dag even te bellen als we elkaar niet zagen. Een smsje of mailtje was voldoende. (" We hoeven toch niet elke dag contact te hebben, dat vind ik echt vaak, hoor!" )
Ja, de sex, die ga ik zeker missen. Zelfs aan het eind van onze relatie was dat nog fantastisch. Maar ik ga er maar van uit dat hij daar inmiddels een vervangster voor heeft (dan is de waarheid niet zo hard als het zo blijkt te zijn.)
De smsjes en mailtjes die ik kreeg waren van die " template' berichtjes. Dezelfde woorden, maar in een andere volgorde. De ene keer begon hij met darling en eindigde met baby en de andere keer andersom.
Altijd moest hij weer snel weg. Het was nooit: Zo, nu gaan we lekker ff tijd met elkaar doorbrengen.
Hij kon mij niet aan zijn familie voorstellen. Ik ben ouder, ik heb een kind en ik heb by far niet de religie die hij en zijn familie aanhangen. Ik ben er wel eens thuis geweest, hoor. Maar vlak daarna hebben ze aan hem aangegeven dat ze hem " wat beters gunden" en vanaf die tijd deed hij voorkomen alsof ik persona non grata was daar thuis.
Misschien was dit wel niet zo, maar deed hij dit bij mij voorkomen om de confrontatie niet aan te hoeven gaan.

Toen mijn opa overleed, heeft hij me niet gesteund. Hij ging die avond gewoon naar zijn voetbaltraining. Hij is niet op de begrafenis geweest.

Zo zijn er nog zoveel voorbeelden. Maar ik kan het hem niet eens kwalijk nemen, ik heb het hem laten doen. Ik heb het geaccepteerd, omdat ik zo graag wilde dat hij bij me bleef. Ik gaf hem ruimte, zo zag ik dat, Ruimte om er in te groeien.
Ja, en ruimte om zo met mij om te gaan....
En toch doet het pijn. Verstandelijk weet je dat het een niet-kloppende relatie was. Dat hij dus niet de goede man was voor mij. En nog wil ik maar éen ding: Dat hij voor mijn deur staat, spijt betuigt en zegt dat hij me vanaf nu alles gaat bieden wat ik graag wil. En dat ik hem dan nog geloof ook.
Is toch een verkapte vorm van sado-masochisme, lijkt wel.

Ik ken het gevoel ook zoooo goed. Mijn vriend deed precies hetzelfde, niet meer elke dag even contact, net zo graag en misschien nog wel liever met z'n vrienden op stap dan met mij.. Na een time out van twee weken hebben we afgelopen zaterdag gepraat en zijn uit elkaar gegaan.. En ook ik heb gehoopt en hoop nog elke dag dat hij beseft dat het niet leuker is zonder mij, dat hij me verschrikkelijk gaat missen en terugkomt en met de volle 100% voor mij gaat.
Maar hoe realistisch is die hoop? Niet realistisch genoeg om jezelf eraan vast te houden, dat maakt je alleen maar (nog) doodongelukkig(er).
We moeten nu proberen verder te leven. Het gemis is verschrikkelijk, maar als hij zich bedenkt, is het aan hém om de stap te zetten. Ik denk dat geen contact ook het beste is.
Het doet verschrikkelijk pijn, ik weet het!