Soms gaat het goed. En dan denk ik ineens weer: Kut. Kut, het is uit. Het komt niet meer goed.
En dat zou ik niet eens meer moeten willen. Meneer wil vriendschap maar maakt het totaal niet waar, doet er verder niks voor.
Inmiddels wil ik gewoon maar één ding: Gelukkig zijn.
Dat hoeft echt niet met hem te zijn. Sterker nog, het liefst zou ik in mijn huidige vrijgezelle status gelukkig willen zijn. Echt gelukkig, van binnen uit. Niemand nodig hebben, dan behalve mijn inner circle. Maar gewoon niet teveel hopen op aandacht en bevestiging, omdat ik me zelf gewoon al lekker genoeg voel. En alles wat daarbij komt zou dan extra moeten zijn.
Rust vinden bij mezelf. Geluk vinden in mijzelf.

Het gaat goed zolang hij smsjes stuurt of mailtjes. Zolang hij laat merken dat hij aan me denkt. Maar als ik dan nu kijk, denk ik: Af en toe een mailtje of smsje?? That's it?? Ik verdien toch meer??
Ik hoop gewoon dat ik ook echt van binnen ga voelen: Ik verdien wat beters, ik verdien iemand die echt trots op me is en blij met me is. Niet iemand die af en toe een smsje of mailtje stuurt en verder niks.
Iemand die vanavond thuis op me wacht met een wijntje, om te vieren dat de tentamens weer even voorbij zijn.
Die even voor me stofzuigt omdat ik daar nu zelf gewoon geen tijd en fut voor heb.
Ik wil een echte volwassen relatie, geen kinderverkering en dat is wat ik met hem heb gehad. Mijn hoop dat het uit zou groeien tot meer is helaas tevergeefs geweest.