Na 2 enorm drukke dagen weer even tijd om te schrijven. En om na te denken, helaas. Want dat nadenken word ik onderhand ook behoorlijk zat!
Natuurlijk hebben heel veel mensen hier gelijk. Het gaat om wat ik wil, niet om wat hij wil.
Punt is dat ik nog steeds hoop dat hij verandert in iemand die wel voor me wil gaan. Maar ja, dat was al maanden niet zo, dus waarom zou dat nu ineens wel gebeuren??
De gemengde signalen maken me doodnerveus. Het contact heeft eigenlijk niks veranderd. Het is nog steeds als in de relatie: Hij weet niet wat hij wil en dat maakt mij daar onzeker bij.
Dat het gewoon soort van ' vertrouwd' is, deze situatie, daar zit hem de kneep. Ik moet zelf mijn houding en mijn gedrag veranderen. Niet eens zozeer tegenover hem, als wel tegenover mezelf.
En ik wil geen twijfelende man.
Mijn kind wil hem heel graag nog een keer zien, dus ik heb besloten hem nog een keer uit te nodigen en hem dan te vertellen dat ik op deze manier geen zin heb in een vriendschap. Dat ik om hem geef en dolgraag nog van alles met hem had willen meemaken, maar dat hij maar moet gaan zoeken naar een meisje dat hij wel mee naar huis kan nemen. Het getwijfel wil ik niet meer. Hij wilde graag vriendschap, zelfs daar doet hij geen moeite voor. Als af en toe een mailtje of smsje vriendschap moet voorstellen, laat dan maar zitten.
En let wel: mailtjes waarin hij constant om bevestiging vraagt in hoe ik over hem denk.
Hij is volgens mij vooral bang dat hij me echt kwijt is, hij wil gewoon weten of ik nog beschikbaar ben en als blijkt dat ik dat ben, dan kan hij lekker achterover leunen en vrolijk zijn leven leven. Want als hij zou willen, dan zit ik hier nog wel op hem te wachten, dat denkt hij waarschijnlijk.
En hoe vaak wil ik mezelf nog laten afwijzen? Door me steeds door hem te laten afwijzen, wijs ik mezelf ook af.
Ik hik momenteel tegen een burnout aan. Dus is het wellicht wijzer om me even op mezelf te richten en niet op hem.
Maar dat zeg ik nu heel makkelijk, in de praktijk blijft het natuurlijk lastig omdat ik de leuke dingen met hem nog steeds heel erg mis en omdat ik ook weet dat het een relatief onervaren man is, die zich met de situatie ook niet echt raad weet.
Maar dan moet ik maar proberen om in dit geval de wijze te zijn en weer voor mezelf te gaan zorgen... Lastig...