Helaas, toch weer een setback, jammer genoeg. Vandaag behoefte aan contact, mooie herinneringen spelen constant in mijn hoofd.. Ik maak hem weer mooier en zet hem langzaam weer op het voetstuk waar ik hem net rustig van af aan het takelen was. Verlang ernaar om hem te zien, wind me op over het feit dat hij eigenlijk amper zijn best doet voor contact.
Wat jammer... ik merk dat ik stiekem toch weer zit te hopen dat het goed komt, tegen beter weten in.
Ik heb leuk contact met een leuke man, maar ik wil geen leuke nieuwe man. Ik wil mijn liefje, maar dan wel hoe hij de eerste maanden was. Niet meer de misère van de laatste maanden. Ik wil weer met hem in Parijs lopen, ik wil weer met hem dansen, ik wil weer met hem naar die stad waar we ons altijd zo fijn voelden en ik wil weer dat hij me vasthoudt zoals hij me vasthield toen hij 2,5 week op vakantie was geweest en terug kwam.
Maar nee, niks van dat alles. Het is voorbij, hij wil mij niet meer. Als hij dat had gewild dan had hij beter zijn best gedaan. Dan zou hij nu beter zijn best doen en dat doet hij niet.
Waarom dringt het niet door bij mij en waarom hou ik vandaag weer zo vast aan dat ideaalbeeld wat ik van hem heb??
Ik baal er zo van, ik voelde me gisteren zo lekker en nu voel ik me weer down...