Gisteren ontving ik vlak voor mijn tentamens weer een berichtje van hem. Om me succes te wensen.
Dat hij hoopte dat het bij mij beter zou gaan dan bij hem, qua tentamens.
En ineens werd ik boos.
Ik dacht: Eigenlijk doe jij nergens je best voor!! Niet voor je studie. Niet voor je werk. Niet voor je geloof. En al helemaal niet voor mij. Je doet niet ineens moeite voor onze zogenaamde vriendschap die jij zo graag wilde!! Het enige wat je alleen maar roept is: "Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan al die verantwoordelijkheden niet!"
Logisch, want jouw geloof leert je dat je zelf eigenlijk geen verantwoordelijkheden hoeft te nemen. Als je nou maar leeft volgens de regels die jouw religie uit de Bijbel heeft geïnterpreteerd, dan zorgt God voor alles.
En het feit dat je natuurlijk nog onder de 30 bent, gebruik je ook regelmatig als excuus. Want ja, je weet niet hoe die dingen werken.
Dus geloof, leeftijd...gebruik het maar om gewoon de flierefluiter te zijn die je bent, want je kunt er niks aan doen.
Toen ik zijn leeftijd had, had ik al 2 koophuizen gehad. Was ik zwanger van mijn kind. Werkte ik al 5 jaar in dezelfde baan die hij nu heeft. Kon ik het aan? Ja. Zat ik altijd op al die verantwoordelijkheden te wachten? Nee. Maar nog steeds niet eigenlijk. Het blijft een zware last, al die bordjes in je eentje omhoog houden.
Dus leeftijd is geen excuus.
Dus is het puur karakter.
Hij is dus gewoon niet sterk. Durft te beweren dat hij zelfverzekerd is, maar dat ontleent hij voornamelijk aan dingen die er niet echt toe doen. Dat geeft niet, een mens is in ontwikkeling en kan niet alles meteen goed doen. Maar ik zie het nu wel. dat hij niet sterk is, en wellicht al helemaal niet sterk genoeg voor mij.
Ik kan niet op hem leunen. Een berichtje om me succes te wensen is lief, maar een berichtje om te vragen hoe het is gegaan volgt dan weer niet. Zo bezig met zichzelf...

Op dit moment is hij dus gewoon geen goede man voor mij. En zou ik hem dus niet meer moeten willen.
Mijn verstand weet het. O, mijn verstand weet het zo goed. Waarom hoopt mijn gevoel, of is het mijn verlatingsangst/angst om alleen te zijn, dan toch zo dat hij ineens inziet dat hij niet zonder me kan en voor mij die ontwikkeling best zou willen doormaken? En er niet meer voor weglopen??

Ik hoop zo intens dat mijn hart en gevoel mijn verstand ook gaan inhalen...