Precies een jaar geleden zat mijn ex-liefje 2,5 week in het buitenland.
Mijn hemel, wat hebben we elkaar toen verschrikkelijk gemist. We waren in die tijd, voor de problemen begonnen, zo intens gelukkig met elkaar!
Toen hij terug kwam van zijn trip begon eigenlijk de ellende.

Ex ontloopt mij op school óf hij is gestopt met de studie. Zijn klasgenoten zie ik wel, hem nooit meer.
Er is totaal geen contact of communicatie in welke vorm dan ook.
Zou iemand dan echt zo maar uit je leven verdwijnen? Iemand van wie je hebt gehouden, om wie je hebt gegeven, wie z'n was je hebt gedaan, die snikkend in je armen heeft gelegen, met wie je de meest intense gesprekken hebt gevoerd en van wie je zo intens hebt gehouden..
Hij heeft een ander, exit Senzy... Geen contact meer, helemaal helemaal niks..

De afgelopen dagen heb ik zowaar een paar goede dagen gehad.
Helaas betrap ik mezelf er wel op dat ik nog steeds intens hoop dat hij weer terug komt.
Dat zijn nieuwe liefde tegenvalt en hij mijn kant weer op komt rennen.
Wat dan ook zo makkelijk niet zou zijn, want mijn vertrouwen in hem is ernstig beschadigd en daarbij heeft hij dan wel gewoon iets met iemand anders gehad!! Ik weet niet of ik daar zo makkelijk over heen zou kunnen stappen.
Vooralsnog is het totaal niet nodig om me daar druk over te maken.

Gedichtje:

I find it so hard to forget you
And leave the times we had behind
But sometimes I feel a day has come
I've chased you from my mind

But then there are always moments
That set me back and make me see
That you are so much more then just a memory

So how can I stop loving you
Can someone tell me why
I find it so hard to forget you
And so hard to say goodbye.

Liedje voor moed:

Soms kun je dingen voor jezelf niet makkelijker maken dan het is.
Het is uit. Hij is een eikel.
En toch mis ik die eikel.

Hoe het gaat?
Tja, wat zal ik zeggen... Ondanks alle ellende mis ik hem. Vooral hoe hij in het begin was, hoor. Maar het idee dat hij nu weer zo'n leuke man is bij iemand anders steekt me enorm.
Het feit dat hij ook blijkbaar echt klaar is met mij is ook moeilijk. Sinds het bewuste mailtje heb ik niks meer van hem gehoord. Ook niks van me laten horen.
Vanavond college, ik hoop maar dat ik hem niet tegen kom, dat lijkt me echt beter.
En als ik hem tegen kom dan hoop ik dat hij niet tegen me gaat praten, want ik heb geen idee hoe ik reageer.

Het gaat op en af. Soms voel ik me heel goed en denk ik: Nu ligt alles weer voor me open, ik ben verlost van de stress en de spanning.
Andere momenten is het net alsof iemand in mijn maag stompt: Hij heeft een ander waar hij nu van houdt.
En dan kan ik hem zelfs weer even heel erg missen, terwijl ik zo weinig aan hem had!
Wat ik wel mis zijn vooral de dingen van de eerste maanden. Zijn knuffeligheid, zijn aanrakingen, de lol die we hadden, het samen stappen. Ik had eindelijk een man met wie ik álles kon doen wat ik leuk vond en we hadden er allebei zoveel plezier in.