Het gaat op en af. Soms voel ik me heel goed en denk ik: Nu ligt alles weer voor me open, ik ben verlost van de stress en de spanning.
Andere momenten is het net alsof iemand in mijn maag stompt: Hij heeft een ander waar hij nu van houdt.
En dan kan ik hem zelfs weer even heel erg missen, terwijl ik zo weinig aan hem had!
Wat ik wel mis zijn vooral de dingen van de eerste maanden. Zijn knuffeligheid, zijn aanrakingen, de lol die we hadden, het samen stappen. Ik had eindelijk een man met wie ik álles kon doen wat ik leuk vond en we hadden er allebei zoveel plezier in.
Maar op hem leunen kon ik niet. Op hem rekenen kon ik niet. Enige vorm van steun verwachten kon ik niet.
Hij kon niet met mijn gevoeligheid omgaan, het draaide allemaal om hém en hoe moeilijk het allemaal voor hem was. Zijn familie waar hij me bij weg heeft gehouden, alle andere dingen waren altijd belangrijker dan ik: zijn geloof, zijn familie, zijn vrienden, zijn sport, zijn voetbal, zijn emoties, zijn problemen.
Waarom ik dan toch zo aan die man bleef hangen, ik weet het niet...
Misschien omdat het voelde dat we ergens toch een goede match waren, omdat we samen zo konden genieten. Dat we iets bijzonders hadden.
Het gevoel dat ik me daar in heb vergist doet me nog het meeste pijn.
Hij wist heel goed hoe ik in elkaar zat, hoe veel ik van hem hield, hoe gevoelig ik ben. En toch heeft hij er voor gekozen om de afgelopen maanden op een manier met me om te gaan waardoor mij duidelijk is geworden dat hij dus blijkbaar niet veel meer om mij gaf.

Vannacht had ik een rare droom. Ik droomde dat we op het moment waren 'intiem' met elkaar te zijn. Ik vroeg hem of dat wel kon in verband met zijn nieuwe liefde. Hij gaf aan dat hij nog niet met haar naar bed was geweest maar dat ze morgenavond samen in een hotel zouden gaan slapen en dan zou dat gaan gebeuren. Ik was woedend en vroeg hem of hij het normaal vond om dan nu nog met mij te zijn.
Hij vond dat de normaalste zaak van de wereld. Enerzijds wilde ik hem graag weer bij me hebben, maar ik was ook zo boos op hem. Ik zei hem:"Je weet dat je stom bezig bent, dat je nog steeds van mij houdt! "Toen zei hij: "Nee, Senzy, je baalt gewoon dat het niet gaat zoals jij wilt!"Waarop ik hem antwoordde:"En jij hebt het nu precies zoals jij wilt, een vriendinnetje voor de seks en een vriendinnetje waarmee je thuis kunt komen!" En toen werd ik wakker, nog even met het gevoel dat hij naast me lag en dat ik boos op hem was en tegelijkertijd zo naar hem verlangde.

Zo de dag beginnen is lastig. Hij zit weer steeds in mijn hoofd!
Toch valt het me mee hoe ik functioneer. Ik slaap weer iets beter, ik eet weer gewoon en ik ben op mijn werk. Kan zelfs af en toe weer echt lachen.
Maar is dat omdat ik in ontkenning ben? Of is dat omdat ik verder ga?
Ik weet het niet... Mijn verstand gilt: Neeeeeeeeee, nooit meer doen!!!!
Mijn hart blijft huilen. Daarom hoop ik met mijn verstand echt dat hij niet ineens weer op de stoep staat, want ik zou weer smelten. Ik weet dat het nu echt beter is om los te komen en te zorgen dat ik uitermate gelukkig word zonder hem.