Precies een jaar geleden zat mijn ex-liefje 2,5 week in het buitenland.
Mijn hemel, wat hebben we elkaar toen verschrikkelijk gemist. We waren in die tijd, voor de problemen begonnen, zo intens gelukkig met elkaar!
Toen hij terug kwam van zijn trip begon eigenlijk de ellende.
Het feit dat we elkaar zo gemist hadden was voor hem een duidelijk teken dat het behoorlijk serieus was. Hij was in paniek, gaf aan dat hij het moeilijk vond dat hij in zijn hoofd constant met mij bezig was. Dat hij 's nachts wel eens wakker schrok en zich dan realiseerde: 'Ik ben echt verliefd op haar, hoe moet dit nu?'
Want ja, ik ben 14 jaar ouder met een kind van 12 en daarbij hang ik niet het geloof aan wat hij van huis uit heeft meegekregen (lees: mee geïndoctrineerd is). Tel daarbij op dat familie en vrienden van zijn kant om die redenen onze relatie flink afkeurden. Zijn paniek was begrijpelijk.
Ik heb al heel wat relaties achter de rug, maar wat ik met hem meemaakte was voor mij bijna net zo schrikbarend intens.
Het moment dat hij na zijn reisje weer terug kwam vergeet ik nooit meer. We hebben een half uur alleen maar tegen elkaar aan gestaan, ik kon hem amper aankijken, zo heftig voelde het.
Daarna ging het langzamerhand bergafwaarts.
Stapje voor stapje nam hij meer afstand, ging hij meer twijfelen.
Het voelde voor hem constant als een gevecht tussen gevoel en verstand. Waar hij normaal volgens eigen zeggen een rationeel type is, liep het nu compleet de soep in. Zijn gevoel voor mij was te heftig.
Maar door het afstand nemen werd ik onzeker. Trok wellicht wat meer aan hem. Waardoor hij nog meer terug trok. Het was een vicieuze cirkel waar we in terecht kwamen. Telkens die gesprekken en telkens toch weer door willen met elkaar, maar soms ook echt niet meer weten hoe.
En ja, toen werden zijn gevoelens vanzelf minder...
Een jaar na dato heeft meneer een ander en is er niks meer over van de intense band die we toen ervaarden. Wat kan er in een jaar toch een hoop veranderen..
Ons contact en gerommel van enkele maanden terug maakten voor mij duidelijk dat hij nog steeds in hetzelfde gevecht stond. Verstandelijk weten dat het beter was geen relatie meer te hebben met mij, gevoelsmatig nog steeds graag willen.
Helaas heeft zijn verstand het gewonnen.
Voor mijzelf is de les duidelijk, ik weet wat me te doen staat, ik weet dat ik aan mezelf moet werken, moet zorgen dat ik mijn zelfvertrouwen wat meer opvijzel. Dat ik nooit meer zo emotioneel afhankelijk van iemand wordt, want dat is voor mezelf en voor de ander stikbenauwend.
Er zijn dagen dat het best aardig gaat, dat ik ook kan genieten en hem soms ook even niet mis.
Maar verder ? Er zijn ook nog vaak dagen die zich tekenen door een aaneenschakeling van denken aan hem, met buien van nog steeds huilen om hem, me eenzaam voelen -ondanks de mensen om mij heen.
Ik wil zo graag uit deze cirkel van verdriet, zelfmedelijden en slachtoffergevoelens. Onze relatie was een behoorlijke uitdaging en had nog de nodige hobbels te overwinnen.
Toch blijft er maar een gevoel knagen: Waarom heeft het geen kans gekregen? Ik weet namelijk nog steeds zeker dat het had kunnen werken. Dat we de hobbels en bergen hadden kunnen overwinnen.
Daar heb je er twee voor nodig, hij heeft de handdoek in de ring gegooid en gaat nu verder met iemand die waarschijnlijk beter in het plaatje past. Ik heb daar geen behoefte aan. Geen behoefte aan een andere man die beter in het plaatje past.
Hopelijk trekt dat gevoel met de tijd weer weg.