Even een korte update.
Mijn ex heeft gereageerd op mijn laatste mail. Natuurlijk heeft hij het allemaal compleet anders beleefd en vindt hij zelf dat hij me absoluut niet gebruikt heeft maar het netjes heeft afgesloten.
Aan de ene kant frustreert het me enorm, maar je kunt nu eenmaal iemands beleving niet veranderen.
Hij zal ook wel gefrustreerd zijn over hoe ik het zie.
Het heeft me wel weer vijf dagen behoorlijk uit balans gebracht, het contact. Waardoor voor mij duidelijk is dat geen contact met deze man toch echt beter voor me is.

Na de vrij botte reacties van mijn ex op mijn mails heb ik een paar dagen gewacht met reageren. Natuurlijk zei iedereen dat ik hem lekker in zijn sop gaar moest laten koken maar na een paar dagen realiseerde ik me ineens iets.
Ik heb zielsveel van die jongen gehouden. 13 maanden lang hebben we een vreselijk intense relatie gehad die voor ons beiden slopend was, we wilden wel maar het lukte niet.

Ik heb hem gemaild. Hem verteld dat ik het niet prettig vind om hem te negeren maar dat ik niet anders kon omdat mij nog teveel dingen dwarszitten aan wat er is gebeurd. Dat het wellicht goed is als ik hem nog eens vertel wat er voor mij moeilijk is geweest.
Hij reageerde bijna meteen. Dat hij dat goed vond maar dat ik wel moest begrijpen dat hij niet met me kon afspreken en dat dat hem ook niet verstandig leek. Verder wenste hij mij aan het eind: "Sterkte met alles"

Na hem bijna drie heerlijke maanden niet gezien te hebben, kwam het moment dus toch in ons studie-gebouw. Ik wist dat hij er was en gisteren zag ik hem dan ook. Wat een schok.
En vooral: wat verschrikkelijk om hem te negeren, om te ontdekken dat ik nog zo verdrietig en boos op hem ben maar dat eigenlijk niet meer wil! Die boosheid kost me teveel moeite.

Alle clichés zijn waar, met de tijd slijt de pijn. Wat mij opvalt is dat het verdriet langzamerhand geen hoofdrol meer inneemt, maar een plekje naast alle dingen die in het leven spelen. Ik kan soms nog verdrietig zijn om hoe het is gelopen, boos om hoe hij met me om is gegaan en melancholisch omdat ik hem toch nog mis. Maar het is iets wat naast de andere dingen staat, en mijn leven is verder superleuk.

Ik ben een groot voorstander van vergiffenis. Vergeven wil niet altijd vergeten betekenen, maar voor mijzelf betekent het dat ik de persoon, die mij gekwetst heeft-bewust of onbewust- niks meer kwalijk neem. Wat niet wil zeggen dat ik die persoon ooit nog volledig in mijn leven zal vertrouwen, maar ik kan hem of haar dan wel weer het beste gunnen en oprecht vriendelijk zijn.

Ik ben nu op precies dezelfde Plek waar wij een jaar geleden samen waren. Het was toen een manier om te kijken of we verder konden en voor mij een korte periode dat ik me in ieder geval even geen zorgen hoefde te maken dat je weg zou gaan, we waren oP elkaar aangewezen. Ondanks alle sPanning hebben we toch een fijne tijd gehad en we hebben weer veel meegemaakt samen. Representatief voor onze tijd samen, we maakten heel wat eerste keren en spannende dingen mee met elkaar. Dat mis ik nog steeds.