Ik heb hem gemaild. Hem verteld dat ik het niet prettig vind om hem te negeren maar dat ik niet anders kon omdat mij nog teveel dingen dwarszitten aan wat er is gebeurd. Dat het wellicht goed is als ik hem nog eens vertel wat er voor mij moeilijk is geweest.
Hij reageerde bijna meteen. Dat hij dat goed vond maar dat ik wel moest begrijpen dat hij niet met me kon afspreken en dat dat hem ook niet verstandig leek. Verder wenste hij mij aan het eind: "Sterkte met alles"
Zijn mail irriteerde mij meteen! Wat een arrogantie droop er af. Alsof ik het zielige, wachtende vrouwtje was dat nog steeds zat te smachten naar haar ex-toyboy! Tja, feit is dat dat ook wel weer een beetje zo was. Ik had hem in mijn hoofd weer zo mooi gemaakt, hem weer zo beïdealiseerd. Door deze mail stond ik in een klap weer met beide voetjes op de grond. Meneer nam meteen de teugels weer in zijn handen en zou wel eens even bepalen of er wel of niet afgesproken kon worden.
Ik heb hem terug gemaild, heel flauw: 'Ik begrijp uit je mail dat het moeilijk is voor jou om met mij af te spreken, vervelend voor je." En hem toen gezegd dat we wellicht even een keer na school konden praten met elkaar. Gevraagd waarom hij me sterkte wenst, omdat het gewoon goed gaat met mij. En dat is ook zo, naast dat er voor mij onverwerkte en onafgehandelde frustraties zijn gaat het verder heel goed.
Meneer Kapsones stuurde natuurlijk weer wat terug. Dat hij blij was dat het goed met me ging, maar dat hij vooruit wilde kijken en niet terug. Dat we een leuke tijd hadden gehad maar dat het helaas niet was gelukt. Dat het hem voor ons allebei niet verstandig leek om weer over die tijd te praten en dat hij gewoon hallo en dag tegen me wil kunnen zeggen op school.
Toen heb ik maar even niet meer gereageerd.
Wie is hij om te bepalen wat verstandig is voor mij?? Voor mij is het wel goed om dingen te zeggen, te vragen. Dat is voor mij iets wat ik wil. Ik snap wel waarom hij dat niet wil. Veel te bang dat ik hem confronteer met zaken die hij niet netjes heeft aangepakt. Het erge vind ik, dat ik me dus echt heb vergist in hem als mens. Met al zijn opmerkingen als: Ik vind jou als vriendin zo waardevol in mijn leven, je zult altijd speciaal voor me blijven, bladibla.. Hij laat zich nu van een uitermate kille kant zien. Ik vind het onbegrijpelijk.
Maar wat me vooral irriteert is dat hij de zaak omdraait. Zeggen dat hij het heel erg vond dat ik hem heb genegeerd. Een wijzende vinger naar mij uitsteken maar mij vervolgens niet de kans geven om te zeggen wat mij dwars heeft gezeten.
Ik ga nog wel reageren, maar als ik iets minder geïrriteerd ben. Want hij zal horen wat ik erover denk. Kan hem niet dwingen om met me te praten, maar kan hem wel mailen, alhoewel dat niet mijn voorkeur heeft.