Na de vrij botte reacties van mijn ex op mijn mails heb ik een paar dagen gewacht met reageren. Natuurlijk zei iedereen dat ik hem lekker in zijn sop gaar moest laten koken maar na een paar dagen realiseerde ik me ineens iets.
Ik heb zielsveel van die jongen gehouden. 13 maanden lang hebben we een vreselijk intense relatie gehad die voor ons beiden slopend was, we wilden wel maar het lukte niet.
En toen dacht ik: Het kan onmogelijk zo zijn dat ik me zó vergist heb in hem. Natuurlijk is mijn beoordelingsvermogen niet altijd even scherp wat mannen betreft, maar zo verschrikkelijk slecht kan het niet zijn.
Dus dat hij zo bot reageert moet gewoon een reactie zijn vanuit een bepaalde angst, vanuit onzekerheid.. Hoe dan ook heb ik hem geraakt met iets wat ik zeg en hij schiet in een rol van bepalende, hij wil de controle hebben.
Kortom: het klopt niet.
En dat heb ik hem ook gemaild. Dat zijn reacties te bot waren en te ongevoelig maar dat ik er vanuit ging dat hij gewoon niet wist hoe hij hiermee om moest gaan.
Het vreemde was dat toen ik me dat realiseerde, mijn woede eigenlijk ook grotendeels weg was.
Dat ik heel dat gesprek niet meer nodig had. Dat ik gewoon moest vertrouwen op mijn gevoel. Hij kon in die mailtjes wel doen alsof hij de grote, arrogante, stoere, 'I-totally-moved-on-and-I-don't-care-about-you"-man was maar daar ken ik hem te goed voor. Dit was afweer, angst, noem maar op.
Ik heb in mijn mail duidelijk gezegd dat ik niks meer van hem wilde, dat ik gewoon alleen maar wilde dat er geen woede meer was tussen ons, dat dat voor mij belangrijk was.
Daar kreeg ik geen reactie op en toen dacht ik: Ik ga ook niet wachten ook totdat hij mij toestemming geeft om te vertellen wat mij dwars zit. Ik ga ook niet wachten tot hij met me wil praten. Ik ga hem nú mailen en hem alles vertellen. En dat heb ik gedaan. Alles gezegd, dat ik vind dat hij compleet aan mijn gevoelens voorbij is gegaan, dat ik niet begrijp hoe hij zo harteloos heeft kunnen zijn en dat ik niet tegen hem kon praten omdat ik bang was dat ik hem dan helemaal verrot zou schelden, dat ik het gevoel heb dat hij mij gebruikt heeft en noem maar op.
Maar dat ik me nu ook realiseer dat hij waarschijnlijk niet wist hoe hij met de situatie moet omgaan en dat hij ook maar behept is met zijn karakter, zijn opvoeding en natuurlijk zijn geloof.
Dat het goed is zo. Dat ik hem het beste toewens en dat ik geen gesprek meer met hem hoef.
Aangezien hij op de mail daarvoor niet had gereageerd en deze mail behoorlijk hard was, verwachtte ik niet direct een mail terug. Ik had het afgesloten, ik had mijn zegje gedaan, klaar!
En daar was vanmorgen weer een mail. Hij bedankte me voor mijn mail, hij ging zeker nog reageren maar hij had het erg druk dus zou me maandag terug mailen.
En dat hoeft voor mij dus eigenlijk niet..
Het erge is dat ik nu echt iets wil afsluiten, maar dat er diep van binnen het gevoel broeit dat ik nu juist weer een deur open gezet heb. Onbedoeld..
En dat geeft me weer onrust. Dat is goed, want dan realiseer ik me weer dat ik dat niet meer wil. Ik wil geen onrust meer.
Doordat hij toch weer heeft gereageerd weet ik nu dat ik iets in hem heb wakker gemaakt wat hij het liefst was vergeten. Ik weet zeker, want ik ken hem, dat hij er nu weer over na gaat denken. Maar ik wil er echt los van. Ik wil verder. Dus dat is iets wat ik me moet blijven inprenten.
Ik hou jullie op de hoogte!