Ik ben een groot voorstander van vergiffenis. Vergeven wil niet altijd vergeten betekenen, maar voor mijzelf betekent het dat ik de persoon, die mij gekwetst heeft-bewust of onbewust- niks meer kwalijk neem. Wat niet wil zeggen dat ik die persoon ooit nog volledig in mijn leven zal vertrouwen, maar ik kan hem of haar dan wel weer het beste gunnen en oprecht vriendelijk zijn.
Ik heb een ex die mij heeft bedrogen, ik heb een ex die mij tot een abortus heeft gedwongen, ik heb een ex die mij kleineerde, ik heb een ex die mij verliet voor zijn toenmalige ex-liefde en ik heb al deze exen kunnen vergeven. Ik hoefde het niet tegen ze te zeggen, het was een gevoel van mijzelf uit. Ik kon mijn woede loslaten, ik kon zien wat míjn rol in het geheel was geweest en ik kon zien waar hun acties vandaan kwamen. Het is goed, het is klaar en ik wens ze alle goeds. Als ik ze tegen kom of zie of spreek dan is dat prima, dan kan ik vragen hoe het met ze gaat en ik weet dat ze op hun manier toch voor me klaarstaan, mocht dat nodig zijn. Dat hebben ze ook bewezen. Ik heb ze vergeven, al ben ik het niet vergeten.
Maar om mijn huidige ex te vergeven...het lukt me niet. Ik ben ervan overtuigd dat ik verder kom in mijn verwerkingsproces als ik niet meer boos op hem ben, als ik zie dat hij niet beter wist, maar ik kán het gewoon niet. En daar baal ik van. Mijn woede en wrok houden mij tegen in mijn verwerkingsproces. Ik droomde laatst dat ik tegen hem tekeer ging, ik word nog steeds woedend als iemand iets over hem zegt en in mijn hoofd heb ik hele gesprekken met hem waarin ik hem graag wijs op het feit dat hij mij willens en wetens gebruikt heeft, zonder rekening te houden met mijn gevoelige aard waar hij zich maar al te veel bewust van was. Ik heb het laten gebeuren, dat weet ik. En ik was nog verliefd, mijn ogen waren niet open, ik zag niet realistisch wat er gebeurde. Mijn schuld. Maar wat hij heeft gedaan, zogenaamd met zijn gelovige achtergrond, ik kan er niet over uit en het lukt me niet om mijn boosheid te laten gaan.
Ooit moet ik een keer aan hem kwijt hoe ik er over denk, in een mail, in een brief of face to face. Maar nu nog niet. Want dan moet ik er echt klaar mee willen zijn en blijkbaar wil ik dat stiekem nog niet graag genoeg. Als ik dat gesprek met hem heb, dan is het voorgoed over, dan zou ik namelijk ook wel heel idioot zijn om nog terug te willen. Zolang het niet uitgesproken is, is het nog niet definitief over. Jammer genoeg ben ik er nog steeds niet aan toe om dat laatste lijntje definitief door te knippen. Ik weet dat het dom klinkt, ik weet dat ik dit stukje nog moet afwerken. Maar ik vind ook gewoon dat híj degene moet zijn die contact opneemt en pas dán wil ik hem zeggen hoe ik overal over denk.
Wat is het moeilijk...
Ondertussen bloeit er best iets op tussen mij en mijn beste vriend en ik kan me geen lievere man wensen, maar me volledig geven kan ik niet. Steeds als ik denk te kunnen gaan genieten, dan plopt ex in mijn hoofd op en dan verlang ik ineens intens naar hem. Misschien is het angst, ik weet het niet. Ik probeer niet teveel te denken en gewoon lekker te genieten van alle leuke dingen in mijn leven. Het zijn er zoveel.
Maar om mijn ex los te laten, om die boosheid los te laten en hem zijn geluk te gunnen, het lukt nog niet. Hopelijk ben ik snel wel zo ver....