Het ging best heel goed met me. Nog steeds eigenlijk wel, hoor. Ik voel me lekker, ik kan weer genieten en ik doe leuke dingen.
Mis hem niet eens zo heel intens, alleen heeft het smsje naar mijn kind wel weer het een en ander in me wakker gemaakt. Ik merk dat er weer een vlammetje hoop aangewakkerd is. En waarom?? Ik weet het niet. Ik wil nu eigenlijk maar 1 ding: niet meer hopen dat hij terug komt.

Heb ik een hele blog geschreven hoe goed het gaat -en dat gaat het ook, afgezien van wat kleine dips, hoor ik net van mijn kind dat exlief een smsje naar m'n kind heeft gestuurd. Gewoon een smsje waarin hij vraagt hoe het gaat en ook 'doe de groetjes thuis' . Nou ja, natuurlijk heel aardig en attent. Alleen slaan mijn gedachten toch een beetje op hol. Zou hij dat doen om via via toch in contact met mij te komen of is het echt gewoon aardig bedoeld?

Het goede gevoel houdt nu al een paar dagen aan. Soms heb ik nog momenten dat ik aan hem denk, en dat is soms ook nog pijnlijk, maar hij verschuift meer naar de achtergrond.
Kon ik jullie maar vertellen waardoor het is gekomen, dan kon ik jullie tips geven.
Maar de wetenschap dat hij nu bij iemand anders is, geeft vreemd genoeg rust. Hetgeen waar ik het allermeest bang voor was is gebeurd, dus ik hoef niet meer bang te zijn. Het is zo. En wat blijkt: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Hoe raar het ook klinkt, het lijkt heel af en toe de goede kant op te gaan.
Eigenlijk voelt het heel erg alsof mijn hersenen een nieuw evenwicht hervinden. Ik mis hem ook niet heel erg momenteel. Uiteraard ben ik erg voorzichtig, want vaak als ik denk dat het wat beter gaat, dan volgt er vervolgens weer een dip van hier tot Tokyo, maar met elk moment dat ik me ietsje beter voel ben ik blij.
Ik zoek afleiding, blijf niet meer constant thuis om te hangen in mijn verdriet en ellende. Beter ook, want zo kom ik niet zo snel weer in de verleiding om te gaan kijken op facebook ofzo.

Domme ik, ik zie zijn profielfoto op facebook, zelfs die heeft hij veranderd in eentje van hem met haar.... Kut kut kut!!!!!

Ik mis hem. Het is niet echt dat ik hem in mijn dagelijkse bezigheden heel erg mis, maar gewoon een soort algemeen zeurend gevoel in mijn hele lijf.
Vraag me af of hij aan me denkt. Vraag me af of hij dan nu echt helemaal gelukkig is met haar. Vraag me af of we dan nooit meer normaal met elkaar zullen omgaan. Maar ook nog steeds dat ontkenningsgevoel. Het gevoel dat me 100 keer op een dag als soort van een shock om de oren slaat: Wanneer houdt dit op??? Wanneer komt hij nou weer terug?
Nou ja, niet dus: hij heeft een ander.

Gister vond een vriendin het nodig om te vertellen dat hij zijn status op facebook had veranderd van vrijgezel naar relatie. En er stond een foto op van hem met haar. Ik heb het zelf niet gezien, hoor, zoek het ook niet op, vroeg er niet eens om! Heb haar ook meteen verteld dat ze me dit soort informatie niet moet geven.
Maar goed....
Er is geen nieuwe info, ik weet dat hij een ander heeft. Waarom is dit dan toch weer een dolk in mijn maag en voel ik me weer verschrikkelijk ellendig???