Hoe raar het ook klinkt, het lijkt heel af en toe de goede kant op te gaan.
Eigenlijk voelt het heel erg alsof mijn hersenen een nieuw evenwicht hervinden. Ik mis hem ook niet heel erg momenteel. Uiteraard ben ik erg voorzichtig, want vaak als ik denk dat het wat beter gaat, dan volgt er vervolgens weer een dip van hier tot Tokyo, maar met elk moment dat ik me ietsje beter voel ben ik blij.
Ik zoek afleiding, blijf niet meer constant thuis om te hangen in mijn verdriet en ellende. Beter ook, want zo kom ik niet zo snel weer in de verleiding om te gaan kijken op facebook ofzo.
Alhoewel dat wel het laatste zetje is geweest om dingen iets meer los te kunnen laten. Vorige week was ik zo intens ongelukkig en verdrietig door geconfronteerd te worden met hem en zijn nieuwe lief op de foto.
Nu lijkt het alsof me dat helpt om het wat meer los te laten.
Mijn hoop dat het weer goed komt is nog steeds sluimerend aanwezig. Maar mijn wens is nu eigenlijk dat die hoop helemaal verdwijnt en dat hij na een tijdje geen rol meer speelt in mijn leven.
Het is nu meer een soort leegte die ik voel, en niet meer zo heel erg het gemis van hem.
Als ik mezelf betrap op gedachten als: "Ik mis hem zo", dan realiseer ik me vaker meteen dat hij er toch niet bij zou zijn geweest.
Wat voor mij ook een teken is dat het ietsje beter gaat, is dat ik iemand heb ontmoet die ik leuk vind.
Er is helemaal geen sprake van dat dit iets zou kunnen worden, die signalen krijg ik in ieder geval niet van deze persoon. Maar het feit dat ik iemand weer leuk kan vinden, zelfs af en toe aan die man denk, is best een positief teken.
Nu heb ik de afgelopen dagen ook heel veel afleiding gehad, leuke dingen meegemaakt, plezier gehad, zelfs weer ontzettend gelachen, nieuwe uitdagingen die op mijn pad komen.
Wat er gebeurt als ik ineens geconfronteerd wordt met mijn ex, dat weet ik niet. Ik hoop dat het universum mij goed gezind is en en voor zorgt dat ex uit mijn buurt blijft. Dat ex me niet ineens gaat mailen of contact gaat zoeken. Maar ik denk niet dat hij dat gaat doen. Ik ben nog lang niet los, helemaal niet. Kan nog steeds erg verdrietig zijn en aan hem denken. En dan mis ik de leuke dingen wel heel erg. Het idee dat hij dat nu met een ander deelt is nog steeds erg pijnlijk. Maar het is niet meer zo allesoverheersend en de ergste scherpe randjes lijken er een beetje van af te gaan. Ik hoop dat dit zo blijft en ik denk dat dit alleen maar lukt als hij voorlopig uit mijn leven blijft.