Het ging best heel goed met me. Nog steeds eigenlijk wel, hoor. Ik voel me lekker, ik kan weer genieten en ik doe leuke dingen.
Mis hem niet eens zo heel intens, alleen heeft het smsje naar mijn kind wel weer het een en ander in me wakker gemaakt. Ik merk dat er weer een vlammetje hoop aangewakkerd is. En waarom?? Ik weet het niet. Ik wil nu eigenlijk maar 1 ding: niet meer hopen dat hij terug komt.
Want hij is niet netjes met me omgegaan, niet tijdens onze relatie en daarna ook niet. Ik wil iets beters voor mezelf. De leuke dingetjes mis ik wel, maar ik realiseer me ook dat ik met iemand anders ook weer leuke dingen kan meemaken. Misschien anders als met hem, maar ook leuk.
En dan met iemand die zich niet ongemakkelijk voelt met de situatie maar iemand die er echt voor wil gaan.
De reacties in mijn vriendenkring op zijn smsje logen er niet om.
"Het is een manier om jouw aandacht te trekken" - '"wat denkt hij wel, ineens via via contact zoeken en daar je kind voor gebruiken!!" -" Let maar op, het volgende smsje is weer aan jou!"
We hebben niet gereageerd, maar het feit dat ik er weer zo mee bezig ben is op zijn minst opvallend te noemen. Als ik denk dat ik lekker aan het loskomen ben, wringt hij zich als een kleine geniepig addertje weer mijn wereld binnen.
In ons studiegebouw ontloopt hij me nog steeds. Prima, hoor, als een smsje aan mijn kindje me al zo verwart, dan is face-to-face contact helemaal nog even niet raadzaam.
Dus voorlopig hou ik het lekker zo, no contact. Het geeft mij rust. De zenuwen zijn weg. Het constante gejaag van mijn hart is weg. Het verdriet is nog niet weg, nog niet helemaal, maar verder ben ik rustig aan toch weer aan het opklimmen.
Liefs voor jullie allemaal!