Het goede gevoel houdt nu al een paar dagen aan. Soms heb ik nog momenten dat ik aan hem denk, en dat is soms ook nog pijnlijk, maar hij verschuift meer naar de achtergrond.
Kon ik jullie maar vertellen waardoor het is gekomen, dan kon ik jullie tips geven.
Maar de wetenschap dat hij nu bij iemand anders is, geeft vreemd genoeg rust. Hetgeen waar ik het allermeest bang voor was is gebeurd, dus ik hoef niet meer bang te zijn. Het is zo. En wat blijkt: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
Natuurlijk heb ik nog verdriet, maar meer en meer realiseer ik me dat ik toch wel een heleboel zegeningen in mijn leven heb.
Mijn prachtige kind, mijn gezonde ouders (ook al begrijpen zij niks van mijn ldvd, ze zijn er gelukkig gewoon nog steeds!), mijn lieve vrienden en familie, mijn werk, mijn passie en mijn gezonde lichaam. Ik prijs mezelf gelukkig voor alle bijzondere dingen die er zijn.
Het voelt ook echt alsof het evenwicht in mijn hersenen weer aan het rechttrekken is, en dit wijt ik toch echt aan het hebben van geen contact. Ik doe zoveel zonder hem, ik maak zoveel mee zonder hem.
Heel af en toe bekruipt me zelfs een gevoel van vrijheid dat hij er geen deel meer van uit maakt. Want eerlijk is eerlijk, ik was niet meer gelukkig. Hij wilde niet met me delen, hij wilde niet voor 100% bij mij zijn. Dat constante, sluimerende gevoel van niet goed genoeg zijn voor hem, dat sloopte me. Het was een gevangenis van wachten, verwachten, hopen, smeken, mezelf aanpassen. Daar ben ik nu vrij van.
En ik wilde gewoon niet inzien dat ik téveel in de relatie had geïnvesteerd: mezelf.
Had ik alles, alles, alles gegeven met deze afloop? Dat kon toch gewoon niet?? Vandaar mijn neurotische dwang dat het weer goed kwam. En ik hoop het nog steeds, hoor, stiekem. Maar dan alleen als hij er 100% voor zou gaan en laten we eerlijk zijn: dat doet hij niet. Sterker nog, zelfs als zogenaamde vriend komt hij waardeloos uit de bus. Mijn welzijn lijkt hem weinig tot niets te boeien. Maakt niet uit ook, dat was tijdens de laatste maanden van onze relatie al niet. Laat zijn nieuwe liefje maar lekker mee gaan naar de kerk, en laat zij maar lekker wachten totdat hij tijd heeft voor haar.
Ik merk gewoon dat mijn leven weer leuk wordt, dat ik weer kan genieten van dingen.
Ik dacht een burn-out te hebben, maar ik was gewoon overspannen van de stress rondom hem.
En nu komt er weer een soort van energie vrij, die ik niet meer in deze vermoeiende relatie hoef te stoppen.
Ik realiseer me wel dat ik nog steeds werk aan de winkel heb.
Bij een volgende relatie zal ik mezelf moeten beschermen tegen het verliezen van mijzelf. Ik zal moeten vechten voor mijzelf, mezelf nooit meer op de 3e, 4e, 5e of 10e plek te laten zetten.
En dat zal moeilijk zijn, want dat is een patroon waar ik al jaren aan gewend ben. Maar ik hoop oprecht, dat de eerstvolgende keer dat een man tegen me zou zeggen dat hij twijfelt, ik sterk genoeg ben om dan te zeggen: Jij twijfelt? Ga jij dan lekker in je eentje twijfelen, dan ga ik even door met mijn leven.
Ik wil me nooit meer in 10000 bochten wringen om iemand te pleasen en daarbij te vergeten dat ik zelf ook iemand ben. Natuurlijk moet je je in relaties aanpassen aan elkaar, en vergt het zo nu en dan concessies, maar het moet toch nooit zo zijn dat je je hele persoon gaat veranderen om bij de ander te kunnen passen. Iemand houdt van ons zoals we zelf zijn, of niet!
Gelukkig ga ik me dat nu steeds meer realiseren, beter laat dan nooit.
Ben overigens soms wel erg benieuwd hoe ik zou reageren als hij ineens wat van zich laat horen. Zou ik weer een terugslag krijgen of zou het me niets meer doen? Ik hoop het nog even niet te ondervinden.

O, lieve mensen, kon ik jullie allemaal maar helpen met jullie gebroken hart. Maar ten eerste ben ik er zelf nog lang niet en ten tweede werkt het voor iedereen anders. Wie weet krijg ik weer een enorme terugval, maar als er maar af en toe periodes zijn dat ik me zoals nu voel, dan trek ik het wel.
Als er al tips zijn:
1. Zet ten allen tijden jezelf op de 1e plaats!! Jij bent niet minder belangrijk dan de ander!! Wees lief voor jezelf.
2. Geen contact, of zo min mogelijk.. Na een tijdje herstellen de stoffen in je hersenen zich en gaat die ander minder belangrijk worden, echt waar. Val hem/haar niet lastig met hoe jij je voelt, hou de eer aan jezelf. De ander kan er niks mee doen en een ander een schuldgevoel aanpraten werkt alleen maar averechts. Achteraf voel je je zo knullig over jezelf.
3. Zoek afleiding als je merkt dat je teveel wegzakt in je verdriet. Je moet de tijd nemen om te rouwen en om verdrietig te zijn, loop daar niet voor weg. Maar stel er voor jezelf zo nu en dan een limiet aan: "Ik heb nu 4 uur liggen huilen, nu ga ik tóch even langs die vriendin/ een uurtje sporten/iets lekkers voor mezelf koken/een dvdtje kijken." (Voor mij was Grey's Anatomy de redding, ik heb alle seizoenen voor de 4e keer bekeken.)
4. Wat voor mij werkte: geen alcohol of andere geestverruimende producten. Ik wilde helder blijven en zo goed mogelijk voor mezelf zorgen. Gezond eten, veel water drinken, zorg dat die afvalstoffen uit je lichaam gaan.
5. Wil je geen anti-depressiva: groene thee, St. Janskruid, Valeriaan, Passiflora Complex, 5-HTP, het helpt allemaal kleine beetjes.
6. Als je een vriend of vriendin hebt die het niet erg vindt om jou aan te horen: maak er 'gebruik' van. Ik heb veel gehad aan deze site, wat een steun vind je hier! Maar ook had ik het geluk een vriend te hebben die ik 24 uur per dag kon bellen, appen e.d. Zonder hem had ik het niet gered, evenals ik steun had aan het feit dat voor mijn kind alles gewoon door moest gaan en hij niet moest lijden onder een depri-moeder. Vriendinnen/vrienden zijn cruciaal!

Allemaal weer heel veel sterkte, ik weet hoeveel pijn jullie hebben en hoe dat voelt, echt waar.
Een dikke knuffel voor iedereen hier.

xxx