Ik ben nu op precies dezelfde Plek waar wij een jaar geleden samen waren. Het was toen een manier om te kijken of we verder konden en voor mij een korte periode dat ik me in ieder geval even geen zorgen hoefde te maken dat je weg zou gaan, we waren oP elkaar aangewezen. Ondanks alle sPanning hebben we toch een fijne tijd gehad en we hebben weer veel meegemaakt samen. Representatief voor onze tijd samen, we maakten heel wat eerste keren en spannende dingen mee met elkaar. Dat mis ik nog steeds. Zal ik ooit iemand vinden zoals jij, met wie ik dingen ontdekte die zowel voor jou als voor mij nieuw en spannend waren, ook al heb ik aardig wat meer levenservaring dan jij?
Dat is mijn angst, lieverd. Met jou voelde ik mij zo enorm levend en echt. Ondeugend, onderzoekend, grensverleggend, opwindend.. We maakten iets in elkaar wakker en ik blijf me afvragen of ik dat ooit nog met iemand mee maak. Ook vraag ik me af of jij dat met haar nu ook beleeft. Ik kan het me niet voorstellen, het was uniek in mijn beleving. Maar misschien was dat alleen in mijn beleving en niet in die van jou?? Dat kan toch haast niet...
Ik mis de stress en de angst niet. Ik was zo bang jou kwijt te raken en dan ook nog aan een ander, nou, dat is gebeurd en ik heb het overleefd. Ik ben boos op je, ik voel me intens gekwetst door je. Jij, die zich zo bewust was van mijn gevoeligheid, die mij vertelde dat je me wilde laten zien dat er ook mannen zijn die een vrouw geen pijn doen.. Ik geloof serieus dat niemand mij zoveel pijn heeft gedaan als jij.
Zelfs mijn vreemdgaande ex niet!! Je hebt me willens en wetens gebruikt die laatste maanden, wetend hoeveel ik nog van je hield. Je hebt me zelfs wel eens gevraagd of ik mijn gevoeligheid niet wat meer kon verbergen of onderdrukken omdat je niet wist hoe je er mee om moest gaan en je er zelfs voor schaamde. Hoe kwetsend is dat? Zeker voor iemand die zo met normen en waarden is opgevoed en zo aan de veiligheid van zijn geloof hing..
Ik kan er niet bij, en ik vraag me af of ik ooit een eerlijk antwoord krijg als ik je er naar zou vragen. Ik vraag me sowieso af of er niet ooit nog een gesprek moet volgen. Ik heb al het contact afgebroken, jou genegeerd als ik je zag omdat ik zo bang ben dat ik als een hysterische heks naar je zou gaan staan gillen of je aan zou vliegen. Maar ook omdat ik intens bang ben voor de gevoelens die dan omhoog komen. Mijn houden van is nog steeds niet op en ik mis je nog steeds. Dan kan ik niet aardig tegen je doen, je bent nu van iemand anders, je bent mijn kuiken niet meer. Dat doet teveel pijn en daarom lukt het me niet om met je te praten, dat kan alleen als jij er om zou vragen. Flauw ja, maar zo is het wel. Jíj moet een knieval maken, jíj moet je excuses aanbieden.
Momenteel ga ik intensief met mijn beste vriend om, je kent hem wel. Na 17 jaar vriendschap en 2 ontmoetingen in bed vragen we ons nu af of intens houden van en respect voor elkaar misschien een goede basis voor een relatie zijn, ook al voelen we geen vlinders en kennen we elkaar door en door. En ik wil het proberen want hij is goed voor me, lief voor me, aantrekkelijk, lief voor mijn kind. Maar kan dat zolang ik nog zo verlang naar de passie tussen jou en mij? Zolang Christopher Grey uit het boek '50 tinten grijs' me qua aantrekkingskracht steeds doet herinneren aan jou? Zolang ik nog steeds vurig hoop dat je voor de deur staat omdat je me zo mist en mij terug wil?? Ondanks onze verschillen? Of moet ik nu eens kiezen voor veilig, warm, angstvrij en liefdevol?? Ik weet het gewoon niet. Feit is dat ik er over nadenk, terwijl jij klaarblijkelijk al een heel stuk verder bent en wellicht nog niet een fractie van de tijd die ik spendeer aan het denken aan jou met mij bezig bent. Lief, ik hou van je, maar je hebt me zoveel pijn gedaan, ik moet nu toch een keer écht verder gaan.... Alleen kost het me zoveel moeite.