Overal las ik dat acceptatie van een voldongen feit vaak het moeilijkste is in een proces. Maar ik hoop toch echt dat ik nu op het punt ben gekomen dat ik ga accepteren. Het doet me in ieder geval heel veel verdriet. Maar misschien kan ik, als ik dit verdriet nu maar gewoon toesta en laat gebeuren, eindelijk verder.
Ex en ik hebben de afgelopen weken regelmatig contact gehad. Tot uiteindelijk het gesprek waarin hij aangaf nog steeds achter zijn beslissing te staan. Goed, er volgden nog een hoop tegenstrijdige berichten op deze boodschap, maar punt is wel dat ik sinds die tijd eigenlijk zelf een beetje afstand ben gaan nemen. Uiteraard in de stiekeme hoop dat hij dan wel weer zou komen. En dat deed hij ook wel, maar niet in de manier waarop ik had gehoopt. Hij wilde nog steeds afspreken, belde nog steeds voor onzinnige dingetjes. Maar uiteindelijk viel het me op dat het de gesprekken steeds oppervlakkiger werden...
Tot 2 keer toe heb ik geweigerd met hem mee naar huis te gaan. En afgelopen vrijdag kwam hij eten. Hij maakte meerdere jaloerse opmerkingen over de aandacht die ik kreeg van bijvoorbeeld een getrouwde collega. Ik heb hem duidelijk aangegeven: 'Jij hebt je zelf uit de race teruggetrokken, je hebt geen recht van spreken meer.'
Uiteindelijk plaagde ik hem en zei hem dat hij ook alleen maar voor de sex kwam. Dit ontkende hij weer stellig. Gaf weer aan dat hij graag bij me was, absoluut geen behoefte heeft aan andere vrouwen.
Maar naarmate de avond vorderde, werd me weer duidelijk dat hij er in ieder geval wel interesse in had, om even het bed in te duiken. Aangezien mijn kind ook thuis was, voelde dit absoluut niet goed voor mij. Dus jawel, de 3e keer dat ik hem geweigerd heb. Ik heb absoluut geen spijt van die weigeringen.
Maar feit is wel dat hij sinds afgelopen vrijdag niks meer van zich heeft laten horen. Geen smsje, geen mailtje, niks.
Dus dan lijkt het me wel duidelijk... Misschien is dit dan eindelijk het punt van acceptatie?? Ik hoop het maar.