Toch even een blogje. Wie weet help ik er anderen mee en het is voor mij fijn om het even van me af te schrijven. Na ons nare gesprek van vorige week waarin ex-lief me weer dumpte voor mijn gevoel, ben ik toch gaan nadenken.
Wat een grap is het eigenlijk: Ik wijs hem drie keer af als hij op sex aanstuurt, en vanuit het niets zegt hij:" Het lijkt me beter als we geen sex meer hebben." Zo weet hij alles om te draaien. Hierdoor heeft hij waarschijnlijk het gevoel dat hij de touwtjes in handen heeft en duwt hij mij weer in de positie dat ik de 'gedumpte' ben. En hij hoopt dan natuurlijk ook dat ik weer ga smeken of hij asjeblieft weer met me naar bed wil. Laat ik nou toch even helemaal klaar zijn met die spelletjes.
Al een jaar voel ik me ongelukkig door zijn twijfels. Ben ik gaan proberen me als de perfecte, geduldige, altijd vrolijke en fantastische vrouw te gaan gedragen. Dat is dus ook wat mij de das heeft omgedaan! Daardoor ben ik bijna in een complete depressie geraakt, nu hing ik er nog net tegen aan. Ik was mezelf niet meer. En als je ergens depressief van wordt, dan is het wel van jezelf niet kunnen zijn. Mijn constante angst dat hij bij me weg zou gaan, mijn constante gepieker over wat ik allemaal verkeerd deed en wat ik beter zou kunnen doen, dat heeft me zo onrustig gemaakt..en ongelukkig!
Ik kan het hem niet kwalijk nemen want hij heeft het nooit van me gevraagd, maar ik had vanaf het moment dat hij ging twijfelen zo'n enorm kutgevoel dat ik me alleen maar perfect wilde gedragen. En dus steeds verder van mezelf verwijderd raakte.
Wat een prachtige ontdekking. Dat klinkt raar, want eigenlijk ben ik nu steeds geneigd om te zeggen: Wat stom dat ik dat niet eerder inzag. Maar ik wil het zo niet benaderen, maar liever zo: wat fijn dat ik het nú inzie!!

Onze relatie is natuurlijk moeilijk, 14 jaar leeftijdsverschil en dan ook de geloofskwestie nog. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het had kunnen werken als hij niet zo bang was, maar blijkbaar was hij niet sterk genoeg, en waren zijn gevoelens niet sterk genoeg om dit aan te kunnen. Misschien is nú de tijd niet, misschien komt die tijd wel nooit.
Maar ik weet nu wel dat ik genoeg heb van de onzekerheid, dat ik even niet meer bang wil zijn en dat ik gewoon mezelf weer wil zijn. Gewoon Senzy, die gevoelig is, die dingen heel intens beleeft. Die niet meer hoeft te twijfelen als mensen zeggen dat ze té gevoelig is. Wat kun je daar nou aan doen? Het hoort bij mij en ik ga me niet meer laten aanpraten door wie dan ook dat dat een slecht iets is.
Ik kan nog intens verdrietig zijn dat hij niet meer genoeg van me houdt. Dat hij geen leuke dingen meer met mij wil ondernemen. Dat we niet meer de klik hebben die we vroeger wel hadden. Dat ik niet meer de leuke, lieve, blije, grappige man om me heen heb die hij toen was. En daar mag ik van mezelf ook verdrietig om zijn. Daar mag ik om huilen. Maar ik wil niet er niet meer in wegzakken, want ik zie ook de mooie dingen om me heen. Mijn prachtige kind, mijn familie, mijn kat, mijn collega's, het feit dat ik tot zoveel meer in staat ben dan ik ooit had gedacht.
We zullen ongetwijfeld weer tegen over elkaar staan, ik zal zwakke momenten hebben maar ook sterkte momenten. Ik ga het allemaal wel zien. Nogmaals, ik ben er nog lang niet. Mijn liefdesverdriet is nog lang niet weg. Maar ik vind gelukkig langzamerhand de weg naar mezelf weer.
Ik weet dat het niet makkelijk zal worden... maar volgens mij is dat de enige weg die je kunt gaan als je relatie verbroken is en je hebt het idee dat je niet meer weet wie je bent zonder hem/ haar: op zoek gaan naar wie je zelf ook weer bent. Geen persoon op de wereld is het waard om jezelf voor kwijt te raken. Die personen zijn op jou gevallen toen je nog niet emotioneel afhankelijk van ze was. En die persoon moet er nog zijn, dus ga daar naar op zoek. Heel veel sterkte en liefs weer, allemaal!!