Er is niks moois aan liefdesverdriet. Het is niet zoals in de film: prachtige, heldere tranen die zo uit je ooghoeken rollen zonder je make-up aan te tasten. Het is niet mooi huilen met prachtige muziek op de achtergrond. En er is ook geen ridder op het witte paard die jou komt redden van dit gevoel en je meeneemt, de zon tegemoet.
Liefdesverdriet is een zwarte wolk die de zon doet verdwijnen. Waar non-stop regen uit lijkt te komen. En die ervoor zorgt dat de mascara, die je 's morgens nog hebt aangebracht, in zwarte vegen over je gezicht zit.
Het is een chronische worsteling met jezelf. Weten dat je beter verdient dan iemand die half voor je gaat, maar tegelijkertijd ook het enorme, scherpe gemis en de herinneringen aan een veel betere tijd.
Het is kijken in de spiegel en niet meer herkennen wat je voor je ziet. Een schaduw zien van wie je ooit was.
Liefdesverdriet is een constant struggle om de mooie dingen te kunnen blijven zien.
Het is een rollercoaster van emoties, soms voel je je sterk en soms word je weer omlaag gezogen in het moeras waar je niet uit schijnt te kunnen komen.
Het is op zoek gaan naar jezelf, naar wie je bent zonder die persoon. Het is opnieuw invulling geven aan je leven, zonder de extraatjes die je ex-geliefde met zich meebracht. Het is worstelen met de teleurstelling die je voelt, omdat je zoveel hebt gegeven, misschien wel te veel. En wat heeft het opgeleverd? Een gebroken hart. Het is boeken lezen over liefdesverdriet, het is mediums bellen, het is op zoek gaan naar boeken die beschrijven hoe je je ex weer terug kunt krijgen. Liefdesverdriet is een chronische zoektocht naar dingen die de pijn kunnen verlichten. Het is ook een aaneenschakeling van huilbuien, kilo's afvallen (dat is soms het enige voordeel). Liefdesverdriet is het wachten op het moment dat je niet opstaat zonder die baksteen in je maag, het moment dat je niet meer hoopt dat hij vol spijt voor de deur staat. Wachten op het moment dat je geen excuus belangrijk genoeg vindt om contact met hem op te moeten nemen, dat je gewoon geen behoefte meer hebt aan hem (of haar natuurlijk). Het is wachten op het moment dat je voelt dat je je hart weer zou kunnen openen voor iemand anders. Het is een constante maalstroom in je hoofd, je afvragen wat je anders of beter had kunnen doen. Het is boos zijn op die ander, omdat die er blijkbaar niets meer in zag en er zijn/haar best niet meer voor wilde doen. Het is midden in de nacht wakker worden en die steek door je hart weer voelen.
Het is een verschrikkelijk pijnlijk proces, maar men zegt dat je er uiteindelijk sterker van wordt.
Dat hoop ik. Ondanks dat ik weet dat hij en ik nu niet bij elkaar kunnen zijn en dat het voor mijn eigen ontwikkeling ook een stuk beter is, mis ik hem enorm. Mis ik de man die hij was.
Ik zit de pijn uit, ondertussen hartstochtelijk wachtend op het moment dat ik mezelf weer zie in de spiegel en de grote zwarte wolk plaats heeft gemaakt voor een stralende zon.