Hmmmm....zo gaat het dus met je....
Meid, meid, meid...wat denk jij toch veel na. Ik weet het niet hoor... Ik stel mezelf ook afhankelijk op en heb ook zeer de behoefte aan een man in mijn leven. Dat laatste is volgens mij ook een biologisch gegeven van het mens zijn. Afhankelijk opstellen hoeft volgens mij ook niet zo'n drama te zijn, zolang je de juiste man maar naast je hebt. We hebben mensen nodig, we hebben liefde nodig - wat we onszelf ook wijs maken. Ik heb ook relaties gehad waarin de ander daar direct doorheen prikte en het helemaal niet erg vond om zo essentieel te zijn omdat hij hetzelfde van mij vond.
Wel belangrijk is denk ik het moment dat de ander in je leven is of je leven inkomt. Mijn beste relaties ontstonden op momenten dat ik in mijn kracht stond en gewoon heel erg met het heden bezig was, mijn ding deed en inderdaad lekker in mijn vel zat.
Ik vind het hoe dan ook belangrijk om niet verbitterd en afstandelijk te worden, maar dicht bij mezelf te blijven, me kwetsbaar te blijven opstellen en als er weer liefde mijn leven in zou komen dat toe te laten. Ik denk wel dat ik me een volgende keer iets beter zou beschermen (in het begin), maar mezelf kennende zal ik op een gegeven moment echt wel weer het gevoel hebben dat ik de ander niet meer kan missen. En you know what...so be it! Ik hoop maar dat de volgende mans genoeg is om dat te kunnen waarderen!

Ach...we bomen er nog wel even over door

Sterkte met je gedachtenstroom! X!

ik zat de afgelopen dagen jouw blog door te lezen en wilde er toch even op reageren.
Wat ik lees is iemand die zich heel afhankelijk opstelt van een man die haar eigenlijk niet kan geven wat ze wil. Ik begrijp dat jouw partner je nooit heeft kunnen voorstellen aan familie? En dat jullie verschillen hebben in geloof? Ik wil niet generaliseren, maar die twee punten alleen al zouden bij mij grote alarmbellen laten rinkelen. Ik heb 2 jaar een relatie gehad met een moslim, en dat is uiteindelijk ook stukgelopen. Ik was alleen welkom als ik me aanpaste (lees, moslim werd). Dat heb ik geprobeerd en toen werd ik met open armen ontvangen, maar was niks voor mij. Zijn familie heeft me daarna uitgekotst. Ik zeg niet dat alle families zo zijn maar als hij je al niet eens voorstelt dat zegt mij genoeg, en uit zijn gedrag maak ik op dat hij geen zin heeft om te vechten en er een echte relatie van te maken.

Jij noemt dat rustig kijken waar het toe leidt, ik zie een doodlopende weg waar hij het nu wel lekker vindt om je in de buurt te hebben maar uiteindelijk geeft hij niet alles en als ik het verhaal zo lees denk ik dat hij dat ook niet gaat doen. Jij hebt te hoge verwachtingen? Nee, helemaal niet. Jij hebt hele normale verwachtingen, je geeft om hem en dus wil je een relatie met alles er op en eraan. Hoezo zou hem dat de andere kant doen opschieten? Als hij het echt voor jou over had, dan zou hij alles voor je doen. Lees op de site de verhalen van mannen met liefdesverdriet, ze zouden alles doen om hun liefde terug te winnen! Maar het is te moeilijk voor hem door zijn omstandigheden, door wie hij zelf is, verschillen of om wat voor reden dan ook. Focus nou eens op wat jij wilt, en als hij daar niet aan kan voldoen, laat hem gaan. Het is misschien direct gezegd maar geloof me het gaat je volgens mij veel ellende besparen want op deze manier kan het nog jaren doorgaan, en wat gaat er uit komen?

Ik ben nu na 2 jaar nog steeds alleen, het doet soms nog verdomd veel pijn want oh wat gaf ik om die man en net als jij ben ik een beetje verslaafd aan liefde... en de neiging om mezelf afhankelijk op te stellen. Had kort geleden weer een man die me alle aandacht gaf maar ineens weinig van zich liet horen en me duidelijk niet leuk genoeg vond. Heb hem zo van facebook afgegooid en oh wat voelde het weer even rot maar oh wat was ik trots op mezelf. Graag of niet hoor!!