Nou, lieve mensen... ik zal hier maar met de billen bloot gaan.
Natuurlijk ben ik voor de bijl gegaan afgelopen vrijdag. Het was weer zo fijn, zo vertrouwd. Voor ik het wist zaten we op de bank lekker tegen elkaar aan en hup, daar ging het mis...
Ik wilde het zelf ook echt, dat is eerlijk waar... Maar de dag er na, dan voel je je zo verschrikkelijk verward.
Na een dag van onzekerheid heb ik toch maar gesmst en werd er duidelijk dat hij ook wat onzeker was er over.
In ieder geval de volgende uitkomst: Hij wil alleen maar met mij ' de liefde bedrijven', heeft en hoeft geen andere vrouw en maakt zelfs weer kleine plannetjes om dingen samen te ondernemen. Zoals een tripje naar Berlijn in mei, een feestje voor mijn verjaardag, samen even wat drinken deze week.. Toen kind-lief aangaf dat ex wel weer vaker mocht langskomen, reageerde ex dat hij dat ook graag wilde en hoopte dat dat mocht.
Zolang we het maar geen relatie noemen.... Zolang hij maar geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor wat er gaande is tussen ons.
Aan de ene kant natuurlijk heel lastig, want ik wil, ik wil, ik wil van alles.
Aan de andere kant is er niks mis mee om dingen weer rustig aan te gaan bekijken. Ik nu hopelijk ook van uit een heldere blik en geen verlatingsangstige/paniekerige blik... Dat zou mooi zijn, als me dat lukt.
Heb me ook voorgenomen om in ieder geval verder te gaan met mijn eigen proces: gelukkig zijn zonder een man in mijn leven. Moeilijk, omdat hij natuurlijk toch nog heel aanwezig is, aan de andere kant geeft me dat dan toch ook wel weer wat kracht.. Ik weet dat hij me niet afgewezen heeft omdat hij mij niet leuk vindt, maar omdat hij ook bang is. En jong, en onervaren...
Ik zit tegen een burn-out aan, heb de nodige onverwerkte zaken, dus op dit moment zou het voor mij niet heel verstandig zijn me zonder na te denken in een relatie te storten. Ik moet eerst weer zorgen dat ik weer geniet van het leven.
De status tussen mij en ex-lief laat ik dan nu maar even in het ongewisse, ook al weet ik dat het moeilijk is. Ik wil graag controle hebben over alles, weten waar ik aan toe ben.
De keiharde waarheid in het leven is dat je nooit weet waar je aan toe bent, dat je alleen maar controle hebt over hoe je zelf op dingen reageert. Nou is dat laatste bij mij ook behoorlijk lastig, zie mijn reactie bij de blog van Moerbei. Mijn systemen op mijn harde schijf/ego werken overuren, willen helemaal niet van de harde schijf gewist worden en verzetten zich met hand en tand... Niet vanuit woede, ze willen mijn beschadigde hart beschermen, maar zien helaas niet in dat hun manier niet altijd de juiste is..
Ik vind het jammer dat ik me pas lekker kan voelen als ik de (summiere) bevestiging van mijn ex heb gehad, aan de andere kant moet ik dat dan maar gebruiken om me vandaag in ieder geval lekker te voelen.
Ik blijf hier voorlopig nog wel hangen, heb nog steeds geregeld verdriet om wat niet meer is.. maar ik hoop echt heel erg dat daar nieuwe dingen voor in de plaats komen!