Hey, lieve mensen hier allemaal. Even een update. Ik lig al bijna een week ziek op bed, dus ben weinig aanwezig. Af en toe heb ik even gekeken maar had weinig fut om te reageren. Daarnaast voel ik me gelukkig ook wat beter en soms vind ik het dan lastig om te lezen over de pijn en het verdriet van mensen. Dan leef ik me zo in, dat ik me zelf ook weer helemaal ellendig voel! Ik bedoel dat niet egoïstisch, hoor. Iedereen heeft mij hier zo geholpen dat ik dat ook graag terug doe..

Zoals ik al eerder zei, zitten mijn ex en ik in een wazige fase. Inmiddels ben ik dus bijna een week ziek en is mij duidelijk geworden dat ik dus echt tegen een burn out aan zit. Dus dit ziek-zijn opent me ook wel iets meer de ogen.
Ex-lief is heerlijk om bij me te hebben, gezellig, lief, knuffelig, complimenteus. Maar nu ik ziek ben, zie ik ook dat het eigenlijk nog wel een heel onvolwassen jongen is.
Hij stuurt mij mailtjes of smsjes, als ik daar niet snel genoeg op reageer krijg ik daar altijd iets over te horen. Maar het flauwe is dan wel dat hij mij nu vervolgens ook pas heel laat reactie geeft op eventuele vragen of berichten van mijn kant. En in dat soort spelletjes heb ik echt geen zin. Blijkbaar is hij toch onzekerder dan ik dacht..
Hij heeft me meerdere malen gevraagd hoeveel aandacht ik op Valentijnsdag heb gekregen, om vervolgens een hint te geven dat hij wel had gehoopt iets van mij te ontvangen. Tja, kom op, we zijn exen, hoor. Ik heb van hem ook niks gekregen.
En ook nu, nu ik ziek ben, realiseer ik me dat ik meer zou hebben aan een sterke, volwassen man, die mij opbelt en zegt: Zo, wat kan ik voor je doen? Heb je alle boodschappen in huis?
Dus zo langzamerhand begint mijn droombeeld van hem een beetje te veranderen.
Ik wil gewoon even rustig bijkomen, geen spelletjes spelen, genieten van de leuke dingen die er zijn.
Geen idee hoe het gaat verlopen, voorlopig neem ik elke minuut maar gewoon hoe hij komt.
Ik wens jullie ook allemaal weer sterkte met jullie processen, en ik blijf hier voorlopig nog wel even rondhangen!