Voel nu berusting. Ik doe het weer helemaal alleen en het lukt goed. Voor persoonlijke dingen wend ik me weer tot familie en goede vrienden. Misschien zelfs in de toekomst maar weer eens openstellen voor andere mannen. Het is een raar proces. Vorig jaar, toen het net uitging, ben ik een paar dagen echt “de weg kwijt geweest”, dat wil zeggen, niet kunnen slapen, continu gestresst gevoel, twijfel aan alles, aan mezelf, aan anderen, aan mijn keuzes etc. Daarna een proces doorgemaakt van enorme hoop dat het weer goed zou komen, confrontatie met mezelf etc.

Phoe. Het is zo raar. Ik voel me nu weer steeds meer “vrij”. Ik baal er van dat het niet meer goed is gekomen, maar tegelijkertijd denk ik dat het niet per sé een negatieve betekenis hoeft te hebben. Ik moet gewoon zonder hem iets leuks van mijn leven maken, met de leuke dingen als herinnering. Maar het is zo moelijk! zeker op saaie dagen zoals vandaag.

Alles is weer bij het oude aan het komen. Ik las ergens dat de enige manier om los te laten is om heel hard vast te houden. Ik denk dat het klopt. Ik heb lang geprobeerd om mezelf “in toom te houden”, maar kon eigenlijk wel van de daken schreeuwen hoe verliefd ik nog was. Eigenlijk had ik alle verschijnselen van een verliefd persoon, slecht slapen en eten, alleen omdat het niet wederzijds was mocht het van mezelf allemaal niet. Hij had toch gezegd dat hij het niet meer wilde, waarom moest ik dan nog die verdomde gevoelens hebben.

De eenzaamheid slaat toe. Na mijn reactie op zijn mail niets meer gehoord, geen “jij ook een fijne kerst”, geen “jij ook een gelukkig 2008”, helemaal niets. Dat vind ik niet leuk maar de afgelopen tijd kon ik er goed mee leven. Nu ik echter flink in de knoop zit met een aantal plannen, kan ik mijn rust niet vinden. Ik heb uren wakker gelegen vannacht. Het afgelopen jaar spookt door mijn hoofd. Hem leren kennen heeft zoveel losgemaakt bij me. Gevoelens die ik steeds goed onder controle had gehad kregen opeens de vrije loop. En nu denk ik, blijkbaar stelde het toch niet zoveel voor.

De avond gisteren redelijk goed doorgekomen. Dacht net dat ik hem zag op straat (denk ik wel vaker, het is hem vrijwel nooit natuurlijk). Deze jongen leek enorm op hem, ik dacht echt dat het hem was. Er ging een schok door mij heen. Stress. Meteen wist ik weer, dit is het gevoel waar ik dus niet mee om kan gaan. Het ebt gelukkig nu wel weg.
Phoe, paniek.....

Ik wens jullie allemaal een gelukkig 2008, met veel liefde!!

Oke, het gevoel is nu echt over. Er is niks gebeurd, maar voel geen band meer met hem. Kan best zijn dat ie in januari opeens reageert. Mijn (heel positief ingestelde, lieve, maar nuchtere) vriendin zei terloops (ik deel dit soort dingen eigenlijk niet meer met de meeste vrienden), het heeft blijkbaar voor hem geen prioriteit. Als ik niet direct reageer is het omdat ik niet direct een antwoord heb, of omdat ik het weer snel vergeten ben (zoiets). Was redelijk hard, ik voelde me beroerd daarna. Maar ze zal wel gelijk hebben. Dat vind ik heel raar.

Phoe, ik voel me nu niet goed. Weet niet precies waardoor, maar na een lange kerst die redelijk goed is verlopen, baal ik nu toch dat hij niks heeft laten horen. Las net een blog van een meisje, Esli en dat was zo herkenbaar. Onbewust hou ik me er dan toch aan vast en na het groothouden volgt de teleurstelling. Hij is denk ik toch heel anders dan ik en als ik daar aan denk dan voel ik me zo eenzaam. Ik weet het, er komt altijd weer een ander, niet verliefd zijn is veel fijner zelfs. Maar dit gevoel, dat iemand niet dezelfde waarde aan jou hecht, dat is zo confronterend.