Mijn liefdesverdriet daalt nu tot een dieptepunt merk ik. Ik ben verder aan het gaan. Vind mezelf langzaamaan weer terug en kan het steeds beter alleen. Merk dat ik nu echt aan het loslaten ben. Ik heb nog steeds verdriet maar ik heb wel min of meer geaccepteerd dat het niks meer wordt. Lastig uit te leggen, maar ik hield me eerst enorm aan hem vast en nu vertrouw ik weer meer op mezelf. Ik heb een superheftig jaar achter de rug kwa emoties. Verliefd worden met alle (leuke) spanning van dien en rouwen om het verlies.

Vannacht overheerste de boosheid. Boos op mezelf, dat ik me alles zo heb aangetrokken, boos dat ik er zo lang aan vast ben blijven houden, boos dat ik destijds geen grip het gehad (genomen?) op de situatie. Boos dat ik me bloot heb gegeven aan iemand die blijkbaar niet zo veel om mij gaf als ik om hem. Boos dat ik alles wat hij zei me zo aangetrokken heb en me zo onzeker heb gevoeld door zijn woorden. Boos, boos, boos!

Het gaat beter. Maar niet helemaal. Ik ben een heel stuk verder dan vorig jaar, de hoop op een relatie is over, de verliefdheid ook. Maar wat moet ik met deze herinnering, wanneer ontmoet ik iemand die mij weer gaat doen beseffen dat het ook anders kan?

Terug van een weekje vakantie. Uit gerust en wel, maar bij terugkomst gebeurde waar ik al bang voor was, ik was weer vol gedachten over hem en onze relatie. Dacht zelfs dat ik hem zag fietsen met zijn vriendin achterop. Probeer alles maar van me af te zetten, en dat gaat beter dan eerst maar ben nog steeds niet de oude.

Had me voorgenomen hier niet meer steeds te komen. Niet omdat ik jullie niet waardeer of het van me afschrijven niet fijn vindt, maar ik wil niet steeds meer met hem bezig zijn. Hij heeft tenslotte een ander en heeft gezegd dat hij niet dezelfde gevoelens had, dus het komt toch niet meer goed. Ik ben bang dat het dan een te grote rol blijft spelen. Maar goed, af en toe wat steun hier is toch wel fijn en het van me afschrijven lucht toch vaak op. Maar ik hoop wel op een gegeven moment hier niet meer te hoeven komen. Het is dan net of ik het gebeurde alleen maar verleng.

Hm. Juist op het moment dat ik dus schrijf dat het betergaat, volgt meestal daarna een dip. Vannacht over hem gedroomd. Het was een droom dat hij me negeert. Ik kon hem niet benaderen. Terwijl ik hem wel tegenkwam. Ik voel me vandaag niet zo fijn. Ik kan met zoveel mensen leuk opschieten dat ik niet snap waarom uitgerekend iemand waar ik zoveel om gaf mij zo laat stikken. En de gedachte dat zij het leuk hebben met elkaar doet zo'n pijn. Ben even echt heel bang dat ik nooit meer iemand ga vinden.

Het voelt alsof het nu echt over aan het gaan is. Raar dat dat zo gaat. Ik heb vorige week een salsales gevolgd op een andere dag en ik vond het niet fijn. Moest helemaal aan de andere kant van de stad zijn. Dus aan het eind van de les gewoon maar gevraagd of zij weer les volgen op dinsdag. Dat bleek niet zo te zijn. Ik voel me nu enorm opgelucht. En het rare is dat ik dit weekend zelfs zowaar gevoelens heb gehad voor iemand anders waar ik veel mee optrek de laatste tijd. En dan bedoel ik diepere gevoelens en ik was er niet naar op zoek.