Mijn liefdesverdriet daalt nu tot een dieptepunt merk ik. Ik ben verder aan het gaan. Vind mezelf langzaamaan weer terug en kan het steeds beter alleen. Merk dat ik nu echt aan het loslaten ben. Ik heb nog steeds verdriet maar ik heb wel min of meer geaccepteerd dat het niks meer wordt. Lastig uit te leggen, maar ik hield me eerst enorm aan hem vast en nu vertrouw ik weer meer op mezelf. Ik heb een superheftig jaar achter de rug kwa emoties. Verliefd worden met alle (leuke) spanning van dien en rouwen om het verlies. Daarbij kwamen ook nog eens alle andere pijnlijke zaken van de afgelopen jaren keihard naar boven. Ik vind niet dat ik het verdiend heb, ik had liever gezien dat het positief was verlopen, maar ik heb zoveel geleerd over mezelf en de liefde en het leven dat het ook ergens goed voor is geweest. Hij heeft mij dingen laten zien die ik zelf niet zag. Ik denk nog steeds dat we een enorme kans gemist hebben, maar begin steeds meer te denken dat dat niet zo is. Hij was niet zo gek op mij als ik op hem en dat heb je toch echt nodig. Ik wil hem het liefst nooit meer zien, tegelijkertijd denk ik nog veel aan hem. Ik durf te zeggen dat ik nog nooit zo verliefd ben geweest ook al denk je dat misschien altijd (ben wel eerder heel verliefd op iemand geweest, maar dat is langer geleden). Ik denk wel dat ik weer gek op iemand kan worden, maar hoop wel dat het dan beter afloopt.