De show dat leven heet gaat door en als we op pijnlijke momenten op pauze drukken en er steeds op inzoomen, zal het de rest van de film vergallen.

Ik heb ook*hopelijk niet te lang meer* van die -what if- momenten, maar dan kom ik er letterlijk elke dag achter, hoeveel interessante mensen ik ontmoet en wat we door die what if momenten eigenlijk missen. Dat is niet eerlijk tegenover onszelf en zo`n zonde.

Het is al een tijd geleden dat ik hier voor het laatst was, maar ik heb nu toch wel een beetje de drang om hier wat neer te gaan zetten.
De laatste dagen is het weer zo dat ik elke nacht over mijn ex droom van dat hij weer bij mij terug komt.. overdag denk ik sowieso nog wel non-stop over hem, waar ik overigens best wel gek van wordt. Hij heeft nu al bijna 2 maanden een nieuwe vriendin (die ik niet mag om wat ze doet)
Ook voel ik me nog steeds boos en schuldig om hoe het uit is gegaan en hoe hij me heeft voorgelogen daarover en dat ik zo blind was geweest, want ik had heet moeten zien aankomen. We hebben soms nog wel contact. Vorige week stond in de krant dat zijn opa was overleden en de vriendin van mijn ex stond erbij in.. dat vond ik best walgelijk. Ik heb hem eerst niet gecondoleerd, maar 2 dagen later toen hij mij aansprak op msn. Hij was nml ook al langs geweest waar ik werk voor wat foto's voor zijn vriendin. Daar had hij gevraagd naar mij (nouja of ze wisten hoe het met mijn familie ging) Ik dacht in mijn achterhoofd.. van goh denkt hij toch nog eens aan mij. Later vroeg hij dat dus op msn, omdat ze het daar niet wisten enzo. En toen hebben we nog ff gepraat en soms komt hij met hele verhalen, waarvan ik denk dat hoef ik niet allemaal te weten en 1x zat ik bij hem in de trein met een vriend van hem erbij die ik ook ken en toen deed hij heel erg populair, waar ik erg van walgde.. Hij lijkt mij wel veranderd.. vooral zn gezicht dat wat boller is.