Hmmm, tja, soms ben ik niet zo slim bezig. Voelde me na dit weekend eigenlijk wel sterk. Ik "functioneer" weer. Dus domme ik die ik ben, dan klik ik opeens zijn website aan en vind nieuwe foto's. STOM STOM STOM. Niet doen. Het is wel raar, want ik lees en bekijk alles nu met een totaal andere blik. Ik voel ook geen liefde meer, of betrokkenheid. Maar een soort van verbazing maakt zich van mij meester. Dat is het meer. Alsof ik hem niet ken. Heel raar is dat. Nou ja, ik moet doorgaan zoals ik bezig was.....

Nou, druk weekend gepland. Ik wil mezelf weer bezig gaan houden. Maar moet zeggen, veel gaat nog op de automatische piloot en ik ben nog steeds met hem bezig. Mijn oude leven is weer terug en ik zie veel dingen ook in een ander perspectief. Waarom heb ik sommige dingen zo gedaan? Vind ik iets echt leuk? Ik had gisteren afgesproken met een collega en het was leuk, maar aan het einde van de middag, miste ik hem opeens zo! Ik dacht, waarom zit ik hier met deze persoon en niet met hem? En ik fietste gisteren na een etentje met vrienden naar huis en dacht, wat doe ik hier, alleen op de fiets?

Wat is het moeilijk, wat is het moeilijk!! Leven zonder jou! ik mis je! Ik weet dat ik alles nu compleet idealiseer, maar verdomme, waar ben je! Wat heb je me aangedaan! Ik weet echt niet meer wat ik met mezelf aanmoet af en toe, ben niet meer dezelfde persoon als een jaar geleden. Ik hou vol, want het gaat me lukken. Ik wil je niet meer tegenkomen met je nieuwe liefde. Ik wil me gewoon weer goed voelen! maar mijn god, wat mis ik je.

Nou gisteren gaan dansen. Het was leuk en het viel me enorm mee. Thuis zat ik me enorm druk te maken (wat als ze er weer zijn?). Maar nu besef ik dat die kans niet zo groot is. En dat ik me er gewoon niets van aan moet trekken. Het dansen ging goed, daar doe ik het voor, en het is een leuke school, met veel andere leuke mensen. En er zijn best leuke andere jongens. Die ik aardig en leuk vind, maar waar ik totaal geen gevoel voor of bij heb. Ik zit nog zo vol van hem. Ze vallen in het niet bij hem. Terwijl ik ze niet ken. Maar ik mis dan alles aan hem.

oke, ik hoor nu van vriendinnen dat zij gisteren niet geweest zijn. Hoor ook dat iemand met wie ik totaal niet op kan schieten die les ook volgt....gek genoeg voelt dat ik dit weet als een opluchting. Het is over, voorbij, ik heb daar niks te zoeken, ik wil daar niet zijn. Ik denk dat het ook te maken heeft met mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde. Is helemaal weg sinds hij het uit heeft gemaakt. En ik mis iemand om mijn dingen mee te bespreken. ik moet verder....

ik zou wel willen gillen, kies mij! Kies mij, zie mij! Maar dat heeft ie niet gedaan. Ik vind het heel moeilijk. Wil niet met hem geconfronteerd worden. Alhoewel ik weet dat ik mezelf er mee confronteer (ik zie hem niet, want hij danst op een andere avond met haar), heb ik zo'n angst voor die confrontatie. De klap is dan zo groot. Hoe gaan jullie daarmee om?

Raar om te merken dat alles weer zijn gewone gangetje aan het nemen is. Ik merk dat ik langzaamaan echt verder ga. Het loslaten gaat vanzelf. Maar ik had gisteren toch wel even een “moeilijke” avond. Ik bleef maar denken aan hoe hij lekker aan het dansen was met haar. Dat hij wel zo voor haar gaat (en bij mij bleef twijfelen). Voelde koud en eenzaam. De gedachte dat iemand weinig om jou geeft. Met iemand anders aan het smsen, afspreken etc. is. Ik heb er tot nu toe weinig aan gedacht, maar gisteren zat het zo in mijn avond. Zal blij zijn als ik voorlopig even van dat dansen af ben.